Dodinette (serie Heijermans' Camera)

IO

’r Was ’n onnoozel ding an je verteld, dat je amper interesseerde en dat je zoo vlug ontglipte als je ’t gehoord had. Beneden je leefden ’n paar menschen, die wat mal deden, zooals anderen op hun manier. Dat was hun zaak. ’t Ging je niet aan. De een — ’n doddig hondje, ’n tweede ’n beeld van ’n poes, ’n derde ’n goudvisschenkom, ’n vierde ’n brok van ’n, tuintje, ’n vijfde ’n rammelende piano... ’n Ieder had zoo ’t een of ander bijzonder liefhebberijtje in de groote stad, waaruit de Natuur weg was gemetseld, geplaveid en getimmerd. Je dee zelf an ethische en esthetische, in den grond waardelooze, buitelingen van ’n jongmaatje ...

Toch — burengebabbel, praatjes en laster hebben niet te versmaden allervoortreffelijkste qualiteiten — lette je, of je wou of niet, scherper op, als je den heer met den hoogen hoed en de jong-bleeke, elegante vrouw binnenshuis of op straat passeerde. Hij had ’n intelligent gezicht — zij, met diepliggende, zwarte oogen, leek in ’r mondain wandelkostuum, met de kleine, hooggehakte laarsjes, ’n broeikas-vrouwtje, onhollandsch, fragiel, fijn-kinderlijk. Ze vielen alleen op door ’n positief cachet in hun kleeding en door ’n distinctie, die aan 't asfalt van ’n büitenlandsche wereldstad herinnerde. Eens, in 'n koffiehuis zat je dicht bij ze aan de leestafel. Ze praatten met gretige belangstelling over de berichten van den oorlog. Hij las, zij las, en als ze iets prikkelends hadden gevonden, wezen ze ’t mekaar aan, en babbelden er over opgewonden, nerveus, soms met ’n Engelsch accent. Je nam geen notitie van ze, had niet de minste behoefte je weggedoken leesuurtje te verstoren, dacht enkel voor jezelf: w&t was ’r toch weer met ’n pop, waarvan de weduwe vertelde? ...

Dan op ’n laten avond, op je toffels de trap afwippend, om te zien of de hospita nog bij de hand was, moest je voorbij de deur van de benedenburen.