Dodinette (serie Heijermans' Camera)

„Nou?” herhaalde ’k, nog heelemaal niet in ’t geval. „En vanmorrege toen ’k de post boven bracht, zat ze ’r mee in ’r nachtpon voor ’t raam en voerde melkpap as ’n idioot... Nou?”

Ze zweeg als in ’n stemmingstuk en keek me aan. Ja-ja knikkend, zonder begrip van de situatie, lei ’k 't transpireerend halve maantje van de kaas op den rand van ’t bord en hapte. De weduwe, getergd door m’n wormstekig bevattingsvermogen, ratelde nu aan een stuk...

„’n Kinderjurkie... Liedjeszingen, da-je hersens ’r zeer van doen ... Pap voeren ’s morgens om acht... En niet anders eten as met drie stoelen om de tafel... En d’r lekkers voor inslaan... En d’r gesprekken.., Hij zeit:    „My little darling!”... Zij zeit:    „M>

sweetheart!” en loopt ’r mee op en neer door de kamer... D’r zitten ’r in Meerenberg wijzer!... En weet u wat ze me daarnet zeit?... D’r mot voor drie gedekt worden!... Drie borden ... Drie vorken ... Drie messen... Drie lepels... Ik zeg: mevrouw ’t heb me prijs voor twee gerekend ... Toen zeit zij: dan mot u maar extra opschrijven... Nou? ... Nou? ... ik vraag enkel: nou?!...”

„Menschlief,” zei ’k suffig — ’t komt me soms voor dat ’t denken ’n ding is dat op ’n bloemknop gelijkt: ’s morgens potdicht en vol-weelderig open tegen den avond:    .. vind je ’t zoo’n mirakel, dat getrouwde lie

den d’r kind verzorgen?”

„Maar Heer-in-de-Hemel!” kwam ze haast hartstochtelijk los en in ’r oogen dijdde ’n vernietigende minachting voor zooveel langzaam begrijpen: „... ’t is geen kind... ’t Is ’n angekleede pop!”

,,’n Pop?... Voert ze ’n pop melkpap?” vroeg ’k glim-lachend-ongeloovig.

„Dat is ’t ’m juist,” ratelde ’t snoekemondje van de weduwe: „...ze galmt ’n uur lang wiegeliedjes bij ’n pop... Ze koopt ’n jurk voor ’n pop!... Ze brengt