Dodinette (serie Heijermans' Camera)

7

in te vliegen?... Krijg ’k nog geen centen van...? Maar, die ’k nóu in de voorkamer heb zijn allebei stapel ..

„Ach kom..

„ Wer achtig... Zoo simpel hè-’k ’n man èn vrouw nog nooit gezien!”

„Ach kom,” zette ’k opnieuw in — ’k had èn hem èn haar al ’n paar maal ontmoet, eens in den schemer van den benedenkorridor, eens op ’t bordes in den soe-pelen zonneglans van ’n voorjaarsmiddag — en je had de vluchtige herinnering behouden aan 'n slank, welverzorgd mannelichaam met ’n hoog-zijden hoed, die ’r bij paste, die wel de dracht van eiken dag moest zijn en aan ’n jong-bleeke, elegante, opvallend-mon-daine vrouw. Op ’t bordes hadden ze als beschaafde menschen gegroet, en je had bij jezelf overwogen dat ’t vreemdelingen moesten zijn, die in de overvolle hotels geen onderdak hadden gevonden en nu ook ’t geworstel ondergingen met ’t „boekje” van ’n in zorgjes vege-teerende kamerverhuurster op ’n Amsterdamsche gracht.

„U zal nooit rajen,” zei de weduwe, prettig van attentie voor ’t voorzichtig schrapen van ’t mes, dat boter öf buk öf planta langs de kleffe bulten van ’t heen-mijmerend kadetje streek:    .. u raait nooit w a t ze

uithalen...”

„Nee. ’k Ben niet sterk in rajen,” knikte ’k en lei met taktvol gebaar ’t bovenste teeder-wasemend schijfje Leidsche, dat ’r gistermorgen ook op gerust had, terzij voor den opvolger van ’t ontbijt, hetzij op dezelfde étage-achter, hetzij op de beneden-étage-voor: „wat halen ze uit?”    _

„D’r is gister ’n kinderjurkie bezorgd ... Nou?” „Nou?” vroeg ’k in geduldige echo, en de doorschijnende thee dampte de tuit met ’r safraan-perkamenten spinneweb uit.

„En gisteravond het ze ’n uur lang liedjes bij ’t bed in de achterkamer zitten zingen ... Nou?”