Dodinette (serie Heijermans' Camera)

6

ninkjes om méé te bikken van de klieken der „pensiongasten”, ’r krantje, ’r asthmatieke zuster en ’r poes. Van wat er verder in den tuimel der werelddingen bestond, gistte, geboren werd en verging, had ze geen besef. Ze was ’n futteloos kamerplantje, dat ’t met z’n gelig-doorroeste bladnerven tegen den tamsten natuur-wind zou hebben afgelegd — ze slobberde als opperste levenslievigheid en weelde matig-doorsuikerde kommetjes koffie en knikkebolde dan zoetjes in bij de krant, toch met klaar-wakkere aandacht voor ’t kieren van ’n pensiondeur of ’t kraken van ’n traptree.

Twee volle weken na ’t plots overlijden van de zustersloof, die van M&r had bestaan, bleef ze bleekjes, afwezig, niet lettend op ’t dagmeisje, niet grommend over ditjes en datjes, niet nasnuffelend in de kasten, niet kijverig, niet redderend in keuken en gangen. De deur van ’t optrekje, dat anders als spion voor ’t heele bovenhuis diende, dat ’r „portiersloge” was, bleef driekwart-op-’n-kier. Ze sufte en zat met slapjes-genepen oogen.

Dan, ineens, zonder overgang, ontwaakte ze. Je hoorde ’r bedrijvig boven, benee. Ze dong weer af bij den botboer. Ze sloeg de keuken vol zeurderig lawaai. Ze rammelde met ’t vaatwerk, plaste en schrobde. Ze kwebbelde met de meid en praatte met de poes. En — tóén kwam de gebeurtenis...

„Meneer,” zei ze op ’n morgen en ze had witte zenuwweefsels om den spitsen neus: „... ’k heb nóu benejen u ’n man en ’n vrouw, die allebei gek zijn..

„Weer nieuwe buren,” vroeg je als gerangeerd oud-pensiongast met „bezigheden buitenshuis” maar met weet van de dingen er-binnen:    .. wéér?”

Niet vele lieden hielden ’t tóng uit bij ’t aal-gladde menschje met de grijpgebaartjes en ’t geduldig pluk-hansend gedoe...

„Weer... weer,” verdedigde ze zich in fel-oplevend, maar toch weer dadelijk inzinkend verzet: „... ken ik ’r voor as je op je achterste beenen mot staan om ’r niet