Dodinette (serie Heijermans' Camera)

I

’n Paar weken, na ’t overlijden van ’r zuster, die al die jaren ’t Pension met ’r samen had gedreven, was de weduwe kleintjes, benepen, bijna verlegen-van-ge-baar en geraasmakend-van-ongewone-gedweeheid geweest. Je miste de schelle stem in ’t benedenportaal, de ingehouden ruzie met groenteboer en waschbaas, ’t sappig krakeelen met ’t mager handstoffertje, dat de besognes voor twee- en driehoog moest doen en tegen etenstijd met ’n paar schriel-belegde boterhammen naar huis werd gezonden — je miste de flets-loerende oogen onder de grijzig-warrende haren, als ’r met één wim-perbeweeg werd getaxeerd of de worst van de ontbijttafel erg slonk en hoe groot ’t grotje in de glad-gestre-ken laag van ’t botervlootje was geworden — je miste dat en zooveel meer van ’t piender, kittig, verdord wijfje, dat van geen vermoeienis scheen te weten, voor dag en dauw bij de hand was, schoonmaakte, zeepte, kudderde, kookte, drensde, babbelde, en ’r fossiel beetje leven evenwichtig leek ingesponnen te hebben in ’t huisje aan de gracht, ’t verveloos, uitgewoond bovenhuis, dat ze alleen ’s Zondags en dan nog wèl-ongerust voor ’n paar uur verliet voor ’r hurten en haasten naar de kerk. Als je van je werk in de stad thuis kwam, zat ze in de keuken of in ’r optrekje. Ze leefde als in ’n dompig kooitje, trippelend van stok naar stok en zuinig met de zaadjes van den etensbak. Ze had voor horizon de „boekjes” van twee- en driehoog, ’r weduwe-pen-sioentje, ’r controle van den gasmuntmeter, ’r bereke-