Dodinette (serie Heijermans' Camera)

29

„Ze is verkikkerd op je," spotten we.

Spotten doen teleurgestelden en onwetenden. Spot is ’n masker voor afgunstigen en impotenten...

Henk glimlachte als ’n perfiede satan. Hij voelde dat-ie zoo nog niet in diepsten zin „bemind” werd, dan toch in ’n reuzegoed blaadje stond. En tegen middernacht zat-ie opnieuw op z’n perverse manier weggedoken en herkauwde.

De deceptie vervreemdde ons eerst van ’t beeldje. We deeën gezamenlijk zuur: Jaap, Koos, Gerard, Hein, ik. En als laag-aangelegde zielen, zetten we ons over de ons ontstolen superbe oogen heen, maar bleven de speciale broodjes van den mede-minnaar benijden. De buitengewone porties, die Henk doorvoedden — hij kwam in die dagen zichtbaar aan! — prikkelden en ontrustten ons. En als inférieure individuën smeedden we ’n infaam complot.

Jaap, de stoere Gaarkeuken-bezoeker, kwam op den inval. Op ’n avond dat-ie massa’s dictaatcahiers op z’n kamer moest copieeren, zond-ie ’t dochtertje van z’n hospita naar den winkel van Mijkel Mandel.

’t Kind zei enkel: „De complimenten van meneer Henk enne of u asjeblief ’n broodje met pekelvleesch voor hem wil meegeven?...”

Meer niet. ’t Werkte als ’t „Sesam open u!”

„Ik kreeg,” constateerde Jaap den volgenden avond en z’n scherpe, grijze oogen sputterden van ingehouden plezier: „ik kreeg ’n hoeveelheid pekelvleesch zoo overdadig, dat ’k ’r m’n middagmaal mee had kunnen doen, en in plaats van ’n ouderwetsch billet-doux lagen ’r twee pekelaugurkjes in ’t smakelijk papieren servetje... Wordt de schurk door ’r verwend, ja of nee?”

We keken mekander met moordlustige gedachten aan. We zwegen als ’n bende samenzweerders.

Koos beplukte z’n vlasbaard en had zulke weergalooze denkstriemen in z’n voorhoofd of de ontruste ploeg van z’n ziel ’r voren in had getrokken.