Dodinette (serie Heijermans' Camera)

2 7

sporigheden, alweer in variaties, al naar karakter en aanleg, aan gene zijde van de toonbank met de uitstalling van mosterpotten, zoutbussen, stolpen met kaas en boterkoek (genaamd keeks) — we vochten om ’n droomenden oogopslag, om de in ’t puurste albast drijvende wonderpupillen.

En 't gebeurde.

Er zijn vrouwen door ’t dolle heen met de hooge C van ’n hersenloozen tenor — er begaan wijfjes dwaasheden voor ’n jeune-amoureux op de planken, die in ’t daagsche leven geen Boudhabeeld van ’n terracotta buste made-in-Germany weet te onderscheiden — er zijn meisjes, die ’n schilder met lange haren achterna trippelen — er zijn maagden zwaar-begaan met ’t lijden van ’n dichter, die z’n maandelijksche smarten in ’n periodiek deponeert.

Rebecca, de onaantastbare, de hopeloos-koele en ongenaakbare, begon levendig te doen als Henk, de poeet van de „Nieuwe Gids”, z’n kadetje met gebraden gehakt of z’n sneedje zoetemelksche in ’n schuchter hoekje van den winkel herkauwde. Ik zeg hèr-kauwde, omdat zijn methode om languissant te happen en niets te slikken voor ’t deugdelijk moes was, ons eenvoudig woest maakte. Als wij klaar waren, scheen hij te beginnen. lederen hap hapte hij zesmaal. En leelijk. Misschien hitste onze jaloezie ons op om ’t zóó te zien. Misschien overdrijf ’k niet. De laatste jaren heb ’k m’n jeugdvriend minder zien kauwen, ’t Wreede leven scheidt de beste relaties... Henk at als ’n Judas, met enkel attenties voor de randjes vet en de korsten der kaas. Hij at du haut de sa grandeur, innerlijk dol op Rebecca, uiterlijk onbewogen en nonchalant. Wij verslonden ’t souper en h&ér. Hij bewoog z’n kaken met de gemaniereerdheid van ’n estheet.

In de „Groote Slok” was-ie ’n viefnijdasserig, levendig, op alles reageerend ventje — in de buurt van Rebecca werd-ie kreukelooze liberty. D&t en de verzen,