Dodinette (serie Heijermans' Camera)

2 6

at-ie hoeveelheden Duitsche biefstuk met confituur-omeletten als toetje — de verdere werd-ie strak-van zorg en slokte porties bruine boonen en rijst. Dan had je Koos, toen in de godgeleerdheid, nu propagandist — ’n stille, magere jongen met vlasbaard en snor, die uren kon zitten zonder ’n woord te spreken en dan plotseling snijdend-sarcastisch kon loskomen. Henk was ’t dichtertje, ’n pittig, klein baasje, die op den roem van drie door de „Nieuwe Gids” opgenomen sonnetten dreef en achter z’n glinsterende lorgnetglazen boomen zwaar-op-de-hande gesprekken over Malarmé, Verlaine en Baudelaire kon opzetten. Soms bleef-ie dagen weg en dichtte, soms had-ie weken noodig om in de stemming voor ’n volgend sonnet te raken. Jaap, Koos en Henk waren één klaverblad — Gerard, Hein, ik ’t andere. Gerard was de voorzichtig-overleggende. Als jong acteur verdiendehie dertig gulden in de maand — en kwam ’r. Hij was de man van de berekening, een die met één glas gerste per séance toekwam en zich nooit liet verleiden tot onze excessen van ’n broodje of ’n croquet met aanzienlijk veel mosterd. Hij was gepredestineerd om ’t in ’t leven tot iets te brengen — en bereikte ’t. Vandaag getrouwd, los van de zotheden der „Kunst”, staat-ie aan ’t hoofd van ’n exportzaak in varkensdarmen en is-ie ’n huiseigenaar, die op tijd z’n hüurquitanties laat presenteeren. Hein, de laatste van ’t zestal, studeerde voor apotheker. Die leende an ieder van ons als-ie ’t had, en meestal Md-ie omdat ’n schatrijke broer ’m in tijden van nood pootig steunde.

Nou ken je de club. Mezelf hoef ik niet voor te stellen. Ik ben ’n déclassé, ’n warhoofd, ’n ouwe zigeuner — maar dat wéét je, en m’n qualiteiten te detailleeren zou zacht gesproken misplaatst zijn, Samuel!... Welnu, Jaap, de gespierde, Koos, de peinzende, Henk, de pittige, Gerard, de bezonkene, Hein, de edelmoedige en ik, de decadente — we waren in nuances stom-verliefd op ’t ideaaltje van den vleeschwinkel — we deeën buiten