Dodinette (serie Heijermans' Camera)

24

toen kwam ’r ’n tweede bij, en eer ’r ’n maand gepasseerd was, liep ’t tegen tien, elf uur, storm om in ’t „Comestible-magazijn” van Mijkel Mandei & Co. ’n kadetje uit de hand te gouteeren. De proefneming lukte zoo goed, dat de laatste restanten paling, bokking en verdere „vischwaren” uit de étalage verdwenen om plaats te maken voor je welgedaanste hompen pekel-vleesch, roastbeef-van-de-lenden, gekookte levers, eieren naar keuze enz. Mandei, ’t nooit walmend sigarestompje bepruimend, snee uren lang voor — z’n vrouw woog en controleerde en Rebecca bereidde de couronnement de 1’édifice door je ’n vork en ’n mes toe te steken, en je van zout & discretion te voorzien. Ze was ’n snoes, ’n schatje. Je at om je hongerige maag te vullen en om in de zwarte mysterie-oogen iets dat je ’r nooit in vond te zoeken. Want wat je ook dee, hoe je manoeuvreerde, hoe je hunkerde: je kreeg geen vat op ’t beeldje. Ze gaf je zout, mosterd, peper — ze hielp vlug en keurig, maar ’n aapjeskoetsier was ’r even welkom als ’n student in de godgeleerdheid of ’n toekomstig lid van de balie.

’r Moeder joeg ons „intellectueelen” den winkel uit, omdat deze weinig appetijtelijke dame, te kippig om als ze zélf voorsnee ’t mes met zorg te hanteeren, hetzij met ’n lapje aan ’n vetten duim, of met ’n zwachtel aan ’n wijsvinger, of met ’n pleister aan ’n pink, de klanten te woord stond en bediende. En ’n vrouw met ’n rullen bandeau op ’t hoofd en ’n slierend verbandlapje in de buurt van den boterham, die je dadelijk zal slikken, had in die dagen voor mijn esthetischen zin eenige bezwaren.

Rebecca tusschen ’r verlepten vader en ’r breed-heupige moeder, leek in de verwarring van den hou-dingloozen tijd in den broodjes-winkel verdoold. Ze was ’n fantasie-kindje uit de duizend-en-een-nacht, ’n droom-sphinx, ’n betooverde prinses, ’n madonna-meiske, ’n op m’n eerewoord opvallende schoonheid. Met ’r witte,