Dodinette (serie Heijermans' Camera)

19

wonen, die ’r nog plezier in hebben met speelgoed ’t beetje verveling te verdrijven ..

Met ’n excuus-gebaar, dat ik met ’n toestemmend gebaar beantwoordde, stak-ie ’n cigaret op en blies zigzag-spiralen naar de vensterzij.

Ik dacht aan m’n eigen lieve dochter en zweeg. Hij glimlachte en stond op.

„Ik dank u nog eens,” zei-ie, reeds zoo vroeg in den morgen z’n handschoenen aantrekkend: „we hadden gister ’n klein dispuut, omdat zij meende dat ’k ongeduldig zat toe te kijken, toen ze ’t haar van de pop voor de zooveelste maal kamde... Ik was geen moment ongeduldig — ’t kropte me — neem ’t niet kwalijk als ’k te veel zeg aan iemand, die voor vier en twintig uur nog ’n vreemde voor me was — ’t kropte me, dat ’r zoo iets wreeds met ’n vrouw, die zulke eigenschappen als moeder heeft, kan gebeuren... En de angst sloeg me naar ’t hoofd, of dat met de pop, dat overgevoelige met ’n pop, geen psychische afwijking is... Ik ben krankzinnig met m’n vrouw... Soms als ze de pop te eten geeft, of de pop in slaap zingt, of naar de pop kijkt, als we met z’n drieën aan tafel zitten, klopt m’n hart naar m’n keel, verdraag ’k de poppe-oogen niet meer, moet ’k m’n tanden op mekaar klemmen, om niet hardop te zeggen wat ’k denk, dat ’t leed van ’t laatste jaar... m’n vrouw geestelijk aftakelt... En dan bid ’k alle Heiligen om bijstand. En ben weer blij en gelukkig, als ’k ’r tevreden en lachend de pop ’n nieuwe jurk zie aantrekken... Als ’k gisteravond niet bruut was losgekomen door m’n zenuwen, zou ze niet in ’r eentje ’n duizeling gekregen hebben...”

Toen-ie weg was en ’k alleen af ontbeet, sufte ’k over de kleine geschiedenis na. ’r Was geen herinnering aan ’n gestorven kind, geen tragische historie in den gewonen zin van ’t woord — ’r was ’n kinderloos huwelijk — ’n fijn, elegant vrouwtje, dat ’t niet buiten den lieven geluksdroom kon stellen en ’n pop met ’r moederzorgjes

2*