Dodinette (serie Heijermans' Camera)

20

omringde — ’r was ’n nog jonge man, die om ’n wonder smeekte. Dat was alles. Alles in’n tijd, waarin de heele wereld ’n draaikolk geleek...

De weduwe stoorde me. Afruimend, kattig van ber weging, teemde ze na over ’t gebeurde van den vorigen avond... ,,’k Heb ’m de huur opgezeid,” babbelde ze druk: „... ’k heb ’m gezeid, dat ’k van de malligheid niks mot hebben... Dat zit met z’n drieën voor ’t raam, dat de menschen na boven kijken, dat de jongens an de wallegracht staan te jouwen... Dat praat as mallooten met ’n smerige pop... Nee, hoor, je ken niet weten waar ’t op uit draait... As ’t weer hommeles tusschen ze wordt, is ze in staat met d’r pop ’t water in te gaan... Ik verhuur niet an dronken menschen en niet an ’n man en vrouw waar ’n streepie door loopt..

Je antwoordde ’r niet, had geen lust de kamerverhuur-ster over te vertellen, wat je vertrouwelijk had gehoord.

Op den eerste van de maand, kwam ’n rijtuig voor, werd de bagage bovenop geladen, stapte de jonge vrouw in met de warm-ingebakerde Dodinette op ’r arm. Ze keek omhoog en groette — en de jonge man nam z’n hoed af en groette.

Zoo zijn we van mekaar gegaan, maar ’k ontmoet ze nog dikwijls in de stad — hij gebukt stappend — zij aan z’n arm, bleek en fragiel — en je denkt dan opnieuw aan ’t vreemd incident bij de lamp — aan den smartmond — de bewegende poppe-oogen — en den rozenkrans in de afhangende manne-hand.