Dodinette (serie Heijermans' Camera)

i8

innerlijke gevoeligheid afgestompt, drie-kwart cynisch en „over de dingen heen” — en ’t kan je toch in ’n niet eens „sentimenteele” bui geschieden, dat ’n paar woorden door ’n teleurgesteld, lamgeslagen mensch gesproken, je zoo niet vlammend ontroeren dan toch zeer innig treffen. Zoo als de benedenbuurman met ’t sympathiek snuit, de donkere oogen en ’t fijn profiel ontkende dat-ie geen kind had gehad en getuigde dat-ie ’r nóóit een zou krijgen, aanvoelde je iets schrijnends en gedragen wanhopigs.

„Ik dacht,” zei je zacht, zooals je met ’n al oud vriend in avondschemer uitpraat: „... ’k meende dat Dodinette.”

„Nee, nee,” zei-ie, zich zonder reserve gevend: „... Dodinette is de pop van m’n vrouw... Dodinette is de naam van ’t meisje, zoo als m’n vrouw ’t zou g en o, e m d h e b b e n, ais we ’n kind... Maar we krijgen geen kind, nu niet en nooit... We waren in Brussel bij ’n professor en we waren in Amsterdam bij ’n professor ... M’n vrouw kan geen kindje krijgen ... Dat is wel heel zeker... En nu ze van ’r heele familie, van ’r moeder en vader en zusters gescheiden moet leven — we hooren niets, niets — nu doet ze wat vreemd in de laatste weken... Ik heb ’r al over gedacht ’n kind te adopteeren... En nou met de pop maak ’k geduldig alles mee... Ik ben verzot op kinderen en laat ’r gaan... Wat kun je anders?... Ze heeft tot ’r zeventiende jaar met poppen gespeeld, voelt ’r zich nü weer gelukkig mee... Soms meen ’k dat ’k niet getrouwd ben, dat ’k de eerste jeugd van m’n vrouw meemaak... Soms bid ’k om ’n wonder, ’n wonder... — ’n professor hoeft toch niet alles te weten, k&n zich vergissen... Ik had ’n haast-ziekelijk verlangen — zij heeft ’n nog grooter verlangen — en dan troost je je samen — al is ’t voor anderen, die ’t niet weten en die je niet in vertrouwen neemt, wat vreemd, niet waar, dat je als man en vrouw glimlacht om ’n pop, praat met ’n pop, leeft met ’n pop ... Denk u maar dat beneden u ’n jongen en ’n meisje