Dodinette (serie Heijermans' Camera)

i6

Met ’n glimlach trok-ie den stoel met de wrakke leuning — ’t beste exemplaar van ’t half dozijn veel-bezeten zitgelegenheden — naar zich toe, schoof den gouden bril hooger op den welgevormden neus en praatte in denzelfden toon van man, die bij ’t aanbieden van excuses tegelijk poolshoogte tracht te nemen van wat m e n is te weten gekomen.

„Mijn vrouw,” sprak-ie met ’t licht accent van iemand, die veel in Engeland geweest is: „mijn kleine vrouw is met mij uit België moeten vluchten... Wij hebben onze woning daar achtergelaten, omdat ik een Engel-sche firma vertegenwoordigde en op die ellendige reis naar Holland — éérst uren en nóg eens uren loopen in de winterkou — toen ’t vervoerd worden in een beestenwagen — well, op die reis, die niemand van ons ooit zal vergeten, is zij hyper-nerveus geworden... En soms als zij erge berichten in de kranten leest kan zij halve nachten wakker liggen en om de achtergelaten bloedverwanten en vrienden eindeloos huilen ... Wij mannen voelen ’t ook wel, maar minder dan ’n vrouw ’t voelt, don’t you think?... Well that’s it!... That’s it!...”

Zachtjes an haperde-ie, omdat-ie aan den beleefd-heidslach van den zijn ontbijt in den steek latenden gastheer voelde dat-ie niet „to the bottom” geloofd werd.

En om zich daarbij ’n zekerder houding te geven, sloeg-ie over naar gebrabbel, gelijk men pleegt te doen, als men in de war is of uitgepraat raakt: „Well, u heeft hier een aardig uitzicht over de gracht... Men ziet bij u meer dan bij ons. ... Laat ik u niet derangeeren bij uw ontbijt... Uw thee wordt koud...”

„Als u permiteert..zei ’k, ’t eene van de twee gebruikelijke, ditmaal uiterst kleffe kadetjes openzagend. „U krijgt hetzelfde ontbijt als wij,” glimlachte hij.

’t Zien van de broodjes, de schijfjes hevig-zweetende kaas, de afgepaste, dorre sneedjes ontbijtkoek en ’t gebarsten krielkippenei, deed iets van intimiteit tusschen