Dodinette (serie Heijermans' Camera)

H

doorgaans ’n onuitstaanbaar correct, edelaardig en puik-fatsoenlijk man te zijn (de marqué in dit grootendeels topzwaar bestaan lijkt te dikwijls ’n aanbiddelijk heerschap ...): „kom nou, mevrouwtje ... wat is ’r nou... blijf zoo niet liggen... voel je je niet goed?.-..”

Bij deze laatste nonsens piepte de pop met ’n kraak-houterig stemmetje in de stilte der door mijn onwijs gepraat nog stiller geworden kamer: „Mèmèèè!”

En ’t was dit geluid of de drukkend-verstandige vraag „of ze zich niet goed voelde?”, die de bewustelooze met wit-troebele oogen dee opsuffen. Ze hurkte halfwege omhoog, staarde onwezenlijk naar de weduwe in de deuropening — toen naar den boven-buurman, die met zijn houding geen raad wetend, ’t poppe-nachthemdje in de nieuwe winkelvouwen trok.

Dan langzaam tot ^!t besef van de werkelijkheid komend en zich vermoedelijk het dispuut met den toornig vertrokken echtgenoot herinnerend, deed ze wat meerdere vrouwen in analoge omstandigheden doen: nog op den grond zittend, begon ze te huilen.

„Me goeie mensch,” troostte de weduwe, opgelucht dat ’t geval niet erger was, en ze drentelde plots be-drijvig-hulpvaardig tot vlak bij de tafel, waar ’r vinnige oogen op kondschap uitgingen, terwijl ’r stem hinder-lijk-meewarige toontjes te-hoop schraapte: „me beste mensch, hoe kom-ie zoo overstuur, da-je van je stokkie ben geraakt?... Za’k je corset losrijgen?... Wie het ’r nóu nog ’n corset an?... Wi-je drinken?... Za’k je met azijn betten ?... Heb-ie je nerges bezeerd?... Zit nou niet te grienen!... Hij zhl wel werom kommen !... De mannen bennen eenmaal rare dieren... Schei asjeblief uit met je huilen!... Zit nou op!... Mot meneer nog langer de pop voor je vasthouen?...”

De jonge, bleeke, tengere vrouw, niet ontvankelijk voor den milden troost-overvloed der kamerverhuurster, hield ’r gesnik bij de laatste woorden in, en, met oogen dik-van-tranen, nam ze de rose, blakende pop uit m’n