Dodinette (serie Heijermans' Camera)

13

II

„Allemachtigste!” weeklaagde de weduwe, nog half in ’t portaal:    .. dat mot mijn in me Pension gebeu

ren! ... ’k Heb ’t zien ankommen! ’k Heb ’r ’n voorgevoel van gehad... Wat ’n schandaal, wat ’n opzien voor de buren, as ze zich van kant het gemaajkt..

„Mensch!” snauwde ’k met méér dan onhoffelijke intonatie: „steek je handen uit en help liever!”

„God zal mijn bewaren,” verweerde ze zich met overtuiging, en ze week met listigen angst tot aan de bovenste tree van de trap, die naar de huisdeur voerde:

. ik bemoei me met niks... Ik roer niet in ander-man’s vuil... As ze zich wèl verdaan het, kom ik niet in politiezaken... Dank-ie hoor!... Daar hè-’k leergeld voor betaald... Ik vraag alleen of ’k gelijk heb gehad...”

Ze beweerde nog meerdere dingen, waarvan ’k geen stenografische aanteekeningen heb gehouden, ’k Knielde bij de jonge vrouw, nam ’r met voorzichtig geweld de pop uit de armen en bleef ’r met slungelachtige, zot-opbeurende woordjes toespreken. De klank van m’n stem bij 't avontuurlijk gebeuren, dee me aan als iets volkomen-onechts. ’k Kende de vrouw niet, had nog nooit ’n syllabe met 'r gepraat, en ’k zat in ’m malle tooneelpose geknield met ’t blonde haar van de lief-lachende pop tegen m’n ongeschoren kin.

„Kom nou, mevrouwtje,” babbelde ’k ’r op los — en m’n brave-Hendrik-gedoe verveelde me danig — de auteur, die zélf ’n rol speelt in wat-ie schrijft, pleegt