Dodinette (serie Heijermans' Camera)

11

Die stond aan, opengekierd door de tocht van benee. En zonder de flauwste bedoeling af te neuzen, was je ineens in ’n vreemd, pijnlijk aandoend intérieur. Raak in ’t licht van de hanglamp zat ’t jonge vrouwtje, de oogen gesloten, bizar-bleek, ’n wassen gezichtje met zwart-donse wimpers, teer-donkre wenkbrauwen en om de slapen heenwiggend fluweel getint haar. Op ’r schoot, gestut door ’n marmerbleek handje, leunde ’n prachtpop, zoo groot en robust als ’n tweejarig kind. ’t Vlasblond van ’t poppehoofd lei tegen de zwarte haarstreng van ’t vrouwtje — de zot-gezonde poppewangen vloekten bij ’t kleurloos menschegelaat — de poppe-oogen, glanzig en zwaar, keken in starre onbeweeglijkheid naar ’t gekwijn van de lampekap. Op ’t tafelzeil, keurig gevouwen, was 'n fleurig hoopje poppe-kleeren, ’n blauwe jurk, ’n rok met kant, ’n strooien hoed met bloemen, ’n koddig-kleuterige broek, ’n paar lakschoenen en ’n stel h jour gewerkte kousen. Daarnaast stond ’n poppe-waschkom, ’n poppe-tandbors-tel, ’n bakje met poppe-spons en poppe-zeep. Pop zelf, in ’r kanten hemdje, hield ’n blooten poppe-arm met dikke poppe-vingers vooruit gestrekt en kéék...

’t Pijnlijke was de ontzettend-vermoeide trek op ’t gelaat van de jonge vrouw. Ze zat ingeslapen met ’n uitgezakten smartmond of ze iets onpeilbaar-wanhopigs droomde — öf klaar-wakker aan iets zéér moeilijks dacht. Op ’t punt heen te sluipen — niets lijkt zoo ongeoorloofd als het ’n slapende vreemde bespieden — wie verweert zich in de schoone heiligheid van den slaap? — op ’t punt weer omhoog te gaan: bij de hospita brandde geen licht meer — dee je ’n tweede, kleine, nietszeggende ontdekking. Languit op de sofa, in den anderen hoek van de kamer lag de jonge man in z’n hemdsmouwen. Ook hij sliep. De uit z’n hand gevallen krant hing in kreukels tegen den sofapoot. Tusschen z’n vingers, of-ie ’m ronddraaiend vergeten had, haakte ’n rozenkrans. In z’n gebed, achter haar