De meid

EERSTE BEDRIJF, DERDE TOONEEL    13

ééne middag, dat weet u wel, was 't toppunt. Me in 't bijzijn van m'n man te verwijten, dat'k niet alleen niks had meegebracht, maar dat 'k 'm ook, met m'n nukken en caprices — zei u dat niet? — an de bedelstaf zou brengen — dat was zoo grof — 'kzeg 't u precies zooals 'k 't denk — dat Gor in z'n drift nog gematigd antwoordde. Toen hebben we mekaar nog an de trein gezien,

voor't laatst  (dof)  toen Gor voor z'n zaken voor vier

maanden op reis ging. En terwijl'k huilend de trein nakeek — o God, was-ie maar nooit weggegaan! — en u zocht, was u al zonder goeiendag te zeggen ’t station uit. II heeft zoo’n bijzondere soort hartelijkheid Toen ben ik de minste geweest, heb

op 'n Zondagmiddag aangescheld — u gaf niét thuis —

Bettina:

'k Zei toch al....

Stans:

't Is goed. 't Kan me niets schelen, niet hoe en wat. 'k Ben

'n beetje ouder geworden — zoo oud dat 'k mezelf haast niet____

Maak geen verontschuldiging, tante 1’t Dient tot niks. Wij mogen mekaar niet lijden en dat wéten we allebei. Als u vandaag hier komt, juist 'n uur vóór Gor moet arriveeren, dan kan ’k wel zonder groote inspanning narekenen, dat ik met die visite niet veel uit heb te staan. En u hoeft niet ongerust te zijn, dat ik 't Gor zal vertellen, hóé prettig en gezellig wij samen in dien tusschentijd hebben geleefd.

Bettina:

Dat heb je an jezelf te danken, 'k Heb je nooit anders dan als stijfhoofdig gekend. Als 'k niet vandaag de ingeving had gekregen, om aan te komen, dan was jij nóg blijven koppen, niet waar?

Stans:

Dat was ’k.

Bettina:

Toen in 't station, daar kom 'k eerlijk voor uit, was je zoo ridi-kuul, met je a jour gewerkte hals en armen —

Stans (triestig):

U ziet wel, u kunt 't niet laten____

Bettina:

Ik geneerde me  Dat mag dan verkeerd zijn geweest —

Daar wil'k niet over praten Ik ben'n vrouw van andere

opvattingen dan jij Had’k zóón ongelijk?