Ora et labora

Watze (keert grimmig-gebukt terug, plonst bij de tafel neer, staart naar den grond).

Eelke. (na een stilte), ’k Wou je niet late schrikke, vader. (Watze beweegt niet). — Jij mot maar denke — Jij mot maar denke . ..

Maaike. Ja — jij mot maar denke ...

Watze (bot-gebroken) ... Ik denk niks . . .

Eelke. Nog geen kwertier gelejen . . .

Froukje. Ze lei maar te jage — te jage ...

Maaike. Hou je bek maar !. . .

Froukje (weer grienend). Ik hei-d’r geen schuld an gehad . ..

Eelke. Dat zeit ommers niemand, stommeling! Toe! (wijst haar de deur — zij gaat s?iikMnd af.)

Watze (dof). Nou beginne me de kleere an me lijf te brande... God trekt z’n hande hèèle-maal van ons af...

Maaike (wrokkig). Eigen schuld.

Watze (driftig) Wat eigen schuld?

Maaike, ’k Hèi-je gewaarschouwd !

Watze. Jij heit! Jij heit!

Maaike. En Sytze — van hiernaast heit je gewaarschouwd!