Ora et labora

26

Tjerk. En hoe mot-ie de koste betale, jong?

Eelke. Wat voor koste ?

Tjerk. Van ’t proces, jong!

Eelke. Van ’t proces?

Watze. Dat duvelt niet — dat komt terecht.

Tjerk. Watze, as je    met ’n kop    tegen    ’n muur

loopt, stuit je    terug    — jij heit    altijd    ’n kop

gehad. ..

Watze. Maar dubbel vel voor me kop as jij mis ’k, man . . .

Tjerk. Jij heit verstand, jong — jij weet wat ’t zegge wil, as je pale en draad uit de grond trekt bij ’n ander. Dat kon ’k nie late loope. Daar most ’k    tegen    opkomme.    Zou jij    anders

gedaan hebbe,    hè? In de kast    had-ie    ’r voor

kenne draaie — toen heit-ie verbaal gekrege — toen had jij bij mijn motte komme, man, om accoord te make maar toen heit jouw kop je dwars gezete — ben jij heelemaal nie na de rechtbank geweest — en nou — nou is ’t bij verstek gegaan, mot je betale — door je eigen schuld — ja, door je eigen schuld.

Watze. Door jouw schuld, lamme kerel — jij heit me altijd de brokke uit me bek gekeke — jij met je cènte ..,