Ora et labora

19

Sjoukje. Dan is ’t wèer uitgekomme, wèer uitgekomme.

Maaike .... Zoo as we in de schuur kwamme zag ’k ’t an z’n ooge — de laatste koe! — de laatste! — vroeger hing ’n geldzak an z’n nek — nou leit-ie kepot — niks meer waard, niks waard (tot Froukje — kiuaadaardig). Had jij nie eerder je bek kenne opedoen — ongeluk!

Froukje (onnoozel-ig). Asof ik ’t ken helpe * ..

Maaike (valsch). Most jij op ’t laatste oogen-blik roepe, dier van ’n meid!— Waar jij met je poote an komt loopt de boel in ’t honderd!

Froukje (simpel, in huilend gestotter overslaand) ... ’k Hei toch daalijk gezeid dat-ie verrekte — da-’k bang wier van z’n gejaag en gehijg — mot ik nou de schuld hebbe? Mot ik’t weer lijje! — ’k Spring net zoo lief in de vaart! Versta je! Versta je!... Om mijn — om mijn de schuld te geve, vuilek — dat ik van vader slaag krijg!. ..

Maaike (heftig). As je nog één woord zeit! . . .

Sjoukje. Nou — nou — ze heit toch ommers .. .

Maaike (vinnig). Hou je d’r buiten! De eene opvreetster praat de andere voor! (weer huilend) O! O! — As Watze ’t hoort — we zijn an de