Ora et labora

18

Eelke (ruwig). Dan was je klok stuk, moeke.

Sjoukje. Nee — nee, jongen. De dood was in de kamer geweest.

Eelke {hard). Je mag je mond wel is spoele — met je gemier van dood op de nacht...

Sjoukje. Ik ben één en tachentig. Elke hanetree brengt me dichter bij me graf — ik ben nie bang — Straks — straks toen ’k alleen zat heit ’n zwarte hond door de ruite gekeke — ja — ja — ...

Eelke (licht-angstig). Misschien heit de duvel ’v ’n jong geworpe!

ACHTSTE TOONEEL.

De vorigen, Maaike, Froukje.

(Maaike zet zich met bezorgd gelaat en straf -genepen lippen aan de tafel, waarop ze de stallantaarn plaatst.)

Eelke. Zie je me niet, moeder? (zij knikt bedrukt, wringt de handen). Moeke! (zij begint te huilen) Is ’r wat gebeurd?

Froukje. De koe leit stijf — as ’n mènsch heit-ie gezucht — as ’n mènsch ...

Maaike. De laatste koe ...

Eelke. Gekrippeerd? (Maaike knikt huilend).