Ora et labora

20

bedelstaf — de nagels van onze poote kenne we nou vrete — kenne we vrete! — Vier koeie gehad — vier stevige beeste — nou in de schuld — ellende an alle kante—’k Wou da-’k begrave lei in die pestgrond — in die rotte grond — in die ongeluksgrond!...

Eelke. ’t Is beroerd — maar met schelde en raze maak je d’r niemeer levend.

Maaike (woest pratend en huilend). En die hard-kop — die kop as ’n steen — viermaal, zès maal hei-’k ’m gezeid ’t beest te verkoope toen énkel de achterpoote — maar hij wou niet — hij wou wachte. — Niks hebbe we meer — niks* as ’t lappie om de hut — hoe komme we de winter door — hoe beleve we ’t voorjaar!... (Froukje schuw af).

NEGENDE TOONEEL.

Sjoukje. Maaike. Eelke. Sytze.

Sytze. Hij ’s dood, hè? ’k Hei nog effen me natte klauw voor z^?n bek gehoue maar geen schijn van asem — Waarom heit Watze ’m niet na ’t dorp gebracht? ’t Was te voorzien.

Maaike. Hoor je?

Sytze. Ik heb ’t gezeid. As je geen cente heit_r