Ora et labora

17

Sytske. As jij bij ons in ’t ruim wil — lóóp dan mee om 't vader te vrage.

Douwe. Daar zeg ’k geen nee op.

Sytske. Hier leit de plank.

Sjoukje. Zou je de deur niet dicht doen?

Eelke. Dat ken je gedaan krijge, moeke! (een slag).

Sjoukje. Hè — wat was dat ?

Eelke. Mooi zoo! — ’t Wicht van de klok is gevalle ...

Sjoukje. ’t Klokkewicht. .. Da’s èrg . . .

Eelke. Wel nee — dat haak ’k weer an.

Sjoukje. Lei ’t met de kop na de deur?

Eelke (lachend). Ja, grootje — had jè ’t liever anders gehad ?

Sjoukje. As ’t klokkewicht valt met de kop na de deur, komt ’r ’n dooie .. .

Eelke (ruw-goedig). As je maar wist wie, konde we waarschouwe !

Sjoukje. Daar mot je nie mee spotte, jongen ... De dood heit zijn vaste teekens. — Je grootvader is gestorreve nèt ’n dag toen de klok midden in de nacht had stilgestaan — enne — enne ’k had zelvers de ketting opgetrokke.

2