Ora et labora

16

Sytske. Eammel jij zoo?

Sytze (met de hand in de zijzak morrelend). Allemaal ik! Ja — ja, ik! ’k Ben an ’t scliooie geweest — de armvoogde, de krènge, wone niet — d’r ware heele koppels geweest zeie ze — toch veertig cente langs de weg geschooid! Da’s hoeveel voor elk kind?

Sytske. Hoeveel hei-je d’r?

Sytze. Zeven. We binne machtig.

Bouwe. En jij en de vrouw is negen.

Sytze. Nee — me vrouw is lang dood. Akke, me oudste doet ’t huishouen. Da’s dan vijf cente voor ieder. Ik blij hoor. Schooie is zoo kwaad niet. Alleen de mieters van honde die losloope ! Een heit ’r haast in me poot gebete. Maar toen-ie dacht te hèbbe, had-ie me broek te pakke. ’t Scheelde geen asem of ’k had in me bloote gat gestaan, hèhèhè! Bedankt! (tot Sytske). ’t Vrouws-volk gaat voor.

Sytske. Dan gaan we saam. Dag!

Eelke. ’k Kom an boord — hoor je!

Douwe. Zeg, is ’r bij jullie logies — ’k mot èrges slape vannacht.

Sytze. Bij mijn niet. Ik hei-d’r drie in de bedstee en Akke drié — jij ben te dik voor bed-passeerder, man.