Ora et labora

7

Sjoukje. ’k-Hei ’t koud . . .

Maaike. En ik hei ’t warrem — ik stik van de hette. — Ja, da’s ’n last hoor! As ’k’r effen uit mot, zit zij an de turf. En vrete voor tweé. Hei-je niet verstaan dat je d’r af mot blijve! Jessus ’t mensch is zoo ongezeggelijk. Vroeger mochte we plagge steke zooveel as we woue, maar kom ’r tegenwoordig is an ! Tjerk heit ons al ééns de veldwachter thuis gestuurd.

Hiddes. Tjerk? Wil Tjèrk niemeer hebbe dat je plagge steekt?

Maaike. Of-die ’t hebbe wil? As je’m permissie vraagt! En dat doen we niet. Nee hoor. ’k Loop net zoo lief na de armvoogde.

Hiddes. En vroeger kon je ’t zoo best met mekaar vinde?

Maaike. Vroeger is nou niet. Tweemaal heit Watze ^;m grond verkocht — as we geen cente hadde voor voer voor de beeste en voor de belasting — twéémaal: grond — grond — grond is hier zooveel waard as die schoen — jessus wat is ’t leer hard ...

Hiddes. Zijn ’t Watze z’n schoene?

Maaike. Nee — ze zelle van ’n ander zijn.