Ora et labora

6

en ze hadde pas ’n hoop cente op de helling an ’t schip vertimmerd. — Dan zit je in de klem, as ’n rat — nee érger — want ingevroren en je tnrf voor ’n appel en ’n ei motte losse da’s« teekene voor maande ellende. Nou met de dooi dachte we vlot te komme, maar ’t eerste kwartier smijt de boel weer toe. Wat niet vastgespijkerd zat, hei-’k in ’t pandjeshuis gebracht bij de jood — en nou — nou — nou zou je wel wille dat de schuit onder je zonk. . .

Maaike. Daar zou je mee opschiete! Héél verstandig, Hiddes! As wij zoo redeneerde? Hebbe wij geen andere tijje gekend? ’k Wil met je ruile — vandaag liever dan morgen.

Hiddes. Jij wil ruile! ’k Hoor ’t je zégge...

Maaike.    De laatste koe is    ziek. . .    heit    stal-

poote ...

Hiddes. De laatste?

Maaike.    Vraag maar niet!    Wat    je    hèit    dat

hei-je nie altijd gehad — maar wat je gehad heit — dat hei-je niemeer — (driftig) Moeder, blijf toch met je poote van ’t vuur — d’r leit meer as genog    in — we komme    ’r ook    niet    met

stele an!    Dat smijt maar bij! Dat    gebruikt d’r

harsens niet!