Intiem diner (serie Heijermans' Camera)

20

inpalmende beminnelijkheid en 'r troebel-grijze oogen bogen dicht naar den bezoeker met ’t gezellig-zwarte snorretje: „ ... pa is op muzikaal gebied ’n type, meneer Driessen... Nee, pa, u is heusch *n type... U dweept met alles wat populair aandoet en bij Beethoven zit u uw krant te lezen of ’t niet de moeite waard is... Heb u laatst niet bij Lamond zitten knikkebollen en moest ik u toen niet stilletjes aanstooten ...?”

„Wat heeft dat te maken met Carmen?” wrokte papa — je liet je dochters nog op lateren leeftijd muziek leeren en ze hadden 'r plezier in je de kroon van je hoofd te nemen: „... ik hou van wat gezond is en van wat me pakt en ik beken ’t eerlijk Beethoven was ’n knappe kerel, maar dingen, die je later kan nazingen herinner ik me niet van ’m... En as je d'r niks van onthoudt is ’t voor mij geen muziek, die i k muziek noem...” „Hahaha, die papa— die origineele pa — dat type!” schaterlachte Marianne en Emmy accompagneerde V luidruchtig — ’t was prachtig je zoo in presentie van ’n muziekkenner uit te laten! —: „ ... ik heb 'r tranen van in m’n oogen gekregen!... Hoe kan men Beethoven met de populaire melodietjes uit Car-men vergelijken!... Wat zegt u, meneer Driessen?..

»Ja,” praatte de jonge man, zeker en onzeker in de schaduw van z*n stroohoed: „dat zijn geen twee aequivalente objecten ... en als objecten niet aequivalent zijn of kunnen zijn, is 't ratio-neeler de determinatie uit te stellen... Dat ben ik met üw dochters eens...”

„Nou hoort u, pa!” praatte Marianne, die den toon beter dan den zin begreep: „Beethoven mag je niet met Gounod vergelijken !... Ook niet met Wagner!... En heelemaal niet met Strauss... En ik ben wat blij dat u me piano heeft laten leeren — en wat blij dat ik muziek heb leeren begrijpen!... Ik zou met ’n onmuzikalen man op m’n woord ongelukkig worden — want ’r zou iets van 't beste, 't allerbeste zijn, waarbij we geen voeling met elkaar zouden hebben... Toe, meneer Driessen, zegt u nu eens of u 't begrijpelijk vindt, dat ik zoo redeneer! U, die toch ook speelt en ook van muziek houdt...”

„Volkomen, volkomen...” klonk ’t zwak onder de schaduw van den stroohoed en 't leuke snorretje bewoog ’n paar maal met ’n ja-knikkend hoofd.

Toen zwegen ze weer. Want ’t strijkje speelde ’n berceuse met cello-voordracht — de zwaan in den vijver dreef nader — de