Intiem diner (serie Heijermans' Camera)

19

om bij ’t gevraag van twee mooie oogen eerlijk te bekennen, dat-ie niet van muziek hield, dat-ie nooit naar concerten ging, dat-ie enkel iets van muziek-geschiedenis wist en dat-ie ’r nooit aan had gedacht ’n instrument — laat staan de rammelkast piano! — te bespelen...

Nu terwijl 't strijkje achter de palmen, naast de uitverkoren hotelgasten — de opperste crème der bezoekers — de eene Mignon-melodie na de andere over ’t terras liet klinken — nu de heerlijke zomeravond bosch en weide en vijver tot 'n wonderland van boomschaduwen en luchtspiegelingen om-tooverde — nu de eenzame zwaan over ’t water achter de biezen dreef en de ganzen onbewegelijk, met haast verstarde halzen 't aanzweven der muziek beluisterden — nu de vleermuizen in de geheimzinnige lichtenissen tusschen de boomkontoeren doken — en de familie over 'm alle uiterlijke teekenen van behagelijkheid en plezier-indat-ééne gaf — nu zat hij met ’n gevoel van ergernis en verveling om ’t onverklaarbare van ’t schijnbaar kleine, maar in den grond minderwaardig gejok... Hoe had-ie in Godsnaam de twee woorden „O, jawel” kunnen zeggen — en waarom liet-ie zich de loftuiting aanleunen, dat-ie zulke zeld-zaam-fraaie piano-handen had — hij, die geen toets kon aanraken, absolute muziek oncontroleerbare nonsens vond en ’n Opera als Mignon, ’n ding om bij weg te loopen ... Verbeeld je: 't potsierlijke van menschen, die mekaar de dingen met monden als ovensleden stonden toe te zingen en daarbij ’n wartaal beweerden, die je geen seconde mocht analyseeren!.. .

’t Beetje handgeklap en voetgetrappel, dat ’t Orkestje voor de Mignon-uitvoering beloonde en waarbij de duurstbetalende hotelgasten met de vingertoppen bliefden mee te doen — stoorde ’m in z’n zwaarmoedig gepeins.

„Het werd keurig gespeeld,” zei mama, thans weer van 'r Orangeade proevend.

„Heel erg lief,” sprak Marianne.

„Schattig,” zei Emmy.

„Geef mij toch maar liever Carmen — daar zit meer fut in,” zei papa, 'n versche cigaar opstékend en den tafelgenoot ’r een presenteerend.

„Pa, schei u uit met uw Carmen!” verzocht Marianne. Dan omdat de wat snibbige toon van 'r stem den amoureus kijkenden jongen man even anders deed opzien, excuseerde ze zich met