Intiem diner (serie Heijermans' Camera)

*7

„Beslist Mignon,” zei nu ook Emmvi „hoe is ’t mogelijk, pa, om Carmen met Mignon te verwarren!”

, Ja, nóu hoor ik 't óók wel,” beet papa ongemakkelijk van zich af: ,,maar dan spelen ze 'n potpourri, w^rant in ’t begin was 't stellig Carmen !”

„Nee, pa!”

„Ja, pa!...”

„Maar pa — hoe komt u ’r op!”

,,Pa wil altijd gelijk hebben... Altijd!”

„Ik wil niet gelijk hebben! Ik hèb gelijk!” gromde papa, zich voor ’t vreemde jongmensch bedwingend — zeldzaam-aanstel-lerig als z’n dochters deden.. .

„Manlief, wees nou toch even stil — hoe kan men op die manier van muziek genieten !” verweet mama, ook ingehouden hui ’t zelfde motief.

Glimlachend den lieven glimlach van ’t maatschappelijk gezelschapsspel zwegen ze allen. Mama bewoog hoofd en schouders op de rhytmische golvingen van ’t quartet achter de palmen van ^Jt terras hoekje — en ze keek met ’n verheerlijkten glimlach naar ’t versch geschilderd paaltje: „Voor de Consumtie raadpleeg de nieuwe tarieven!” — papa blies de wijze „Connais-tu le pays... ?” door de saampersing van z’n lippen, hoorbaar getuigend dat-ie drommels-goed Mignon herkende — en z’n hoofd lei 'r bij achterover en z’n rechterhand met den fameuzen ring (rommelde op ’t marmeren tafelblad of ’t toch Carmen was.”

— Marianne neuriede den franschen tekst: „C’est la que je voudrais vivre.. en keek half naar de neerwuivende boomtakken en héél naar ’t gezellig snorretje van den jongen man, die haar weer aankeek, als zij niet met hem flirtte •— en toen ’n onopgevoed type in de buurt de brutaliteit had te sussen -— of haar begeleiding ’m hinderde en of-ie ’t terras voor zichzelf alleen had! — neuriede ze nog harder, nasaler, melodieuzer

— Emmy, heelemaal dweepziek, lei in dezelfde houding van papa, met ’t hoofd achterover, en omdat menschen je zoo hinderen bij ’t beluisteren van muziek, nipte ze de oogleden neer op de rust van ’r gelaat, maar ’t moderne wandelstokje sloeg nerveus-kittig de maat tegen den cement-vloer van ’t terras rikketikkend, en als ze door de wimperspleet ’t vervaagd snorretje van meneer Driessen onder den stroohoed zag, sloeg ze nerveuzer de maat, omdat ze nog niet precies kon zeggen aan wie