Intiem diner (serie Heijermans' Camera)

i6

deringen gemaakt hebben — ten minste dat vind ik — al heb 'k ’r weinig verstand van...”

„Ik kan,” zei papa op zijn beurt: „en dat zeg ik eerlijk, man, geen kruis van ’n mol onderscheiden, maar ik ben zoo muzikaal van natuur, dat 'k m’n ooren moet dichtstoppen, als ze maar zoo’n streepie te hoog of te laag fiedelen!... En naar m’n dochters, als ze quatre-mains spelen, luister ’k met ’t grootste plezier !..

„Pa zegt ü geen oordeel over muziek,” sprak Marianne, lief-lachend, maar met iets minder-plezierigs in ’r oogen —; ze geneerde zich voor pa’s ronde onhandigheid in presentie van echte muziek-liefhebbers.

„En waarom zou ik mijn oordeel niet uitspreken ?” hield papa onbuigzaam vol .. „voor muziek moet je ’t gevoel hebben — ik zeg ’t gevóél — an te leeren valt ’t niet — en wie ’r ooren voor mist, krijgt ze nooit!... Wat u, meneer Driessen?...”

„O, zeker,” zei de jonge man, opnieuw ’t rose pinkmaantje beglimlachend — en omdat Marianne, die z’n stille aanbidding voelde — dien glimlach op haar manier, als de superieure uiting van ’n beschaafd musicus, die z’n ergernis over domheden van ’n niet-kenner bedwong, opvatte, stiet ze papa onder tafel aan.

’r Wrevelde ’n oogenblik van ’t soort stilte, dat tusschen be-gaafd-wetenden en niet-begaafd-on wet enden bij kleine botsingen kan onstaan. Maar gelukkig zette de muziek achter op ’t terras weer in.

„Marianne, kind, was is dat?” vroeg mama — en 'r hoofd wiegelde zacht met de melodie mee.

„Carmen... Ouverture Carmen!” zei papa, trachtend *t quartet met ’t robust geblaas van z’n lippentoet bij te houden.

„Pardon, Mignon,” zei de verliefde jonge man, zeker dat-ie zich niet vergiste, want hij zat in de richting van ’t orkestje — en 'r stond ’n programnummer op ’n wit bordje — en 't programma lei schuins over ’m.

„Natuurlijk: Mignon,” sprak Marianne: dat hoort ieder die ’n tikje muzikale ontwikkeling heeft... Met Mignon dweep

ik... Mignon vind ik zalig ”

Ze zei ’t met smachtend oogen-wit in de aanzwellende avondschemering, en om ’t met meer nadruk over ’t geroezemoes der hatelijk-pratende menschen en ’t geloop der kelners te betoogen, peuriede ze de melodie met nasaal gegons mee,