Intiem diner (serie Heijermans' Camera)

II

„Hoe laat is ’t dan?” vroeg ze ongerust.

„Bij half zes, kindje, en omdat de gastheer zeker bijtijds present dient te zijn, dacht ik dat je héél erg boos op me zou worden..

„En de kelner, die om vijf uur zou komen... Ach, ach, dan laat die me in den steek!... Ach, ach, wat onaardig 1” klaagde ze, en omdat de schrik van geval plots 'r genoegen bedierf — wat ’n zonde, dat ze nu toch zélf alles zou moeten aandragen!

— verweet ze Hugo spijtigjes, dat-ie nog niet geschoren was, dat de veters weer over z'n rijgbottines dansten, dat z'n heele kostuum naar tabak rook, dat-ie met ’n colbert zoo vol onsmakelijke vlekken van *t laboratorium niet aan tafel kon komen... Maar z*n trouwhartige, glimlachende oogen, die genoegelijk ^?t onweertje doorstonden, omdat-ie dadelijk merkte dat ^Jt baby-vrouwtje zich erg had vermoeid en geprikkeld moest zijn door den tegenslag van de perfiede Tilly en den nog perfieder Lunch-room-kelner, z’n lieve, ouwe oogen keken ’r zoo berouwvol aan en hij begon zich zoo hevig in te zeepen om met de Gillette z’n gelaat op peil te brengen, dat ze ’r armen om hem heen sloeg, en zich op slag met hem verzoende... Hij moest ’t haar maar niet kwalijk nemen, de goeie lieverd!... ’t Was zoo’n harde werkmiddag voor ’r geweest...

Kwart voor zes was ook hij in de puntjes met ’n schoon boord en z’n Zondagsche lakschoenen-met-laken en knoopjes. En z’n handen zagen ’r zoo gesoigneerd uit, of-ie bij den manicure was geweest... Maar hoe meer-ie praatte om ’r z’n bewondering te uiten voor ’r enorme handigheid van ’t tafeldekken en ’t bereiden van ’n feestmaal met zooveel entrees — en wat ’n bewerkelijke entrees! — hoe meer charmante dingen hij beweerde

— hoe nerveuzer zij werd... Zes uur, vijf minuten over zessen, tien minuten over zessen, kwart over zessen... En nog niemand !... Daar sloofde ze zich voor uit... Daar werden de aardappels, die ze al op had gezet, stijf bij en de dure zalm koud

— daar bedierf ’r uitgezocht menu door de lompheid van ’r naaste familie en de nonchalance van vrienden, die toch waarachtig niet bij bohémiens waren geïnviteerd... Zijn moeder mocht noodig prétentieus doen en aan haar opvoeding twijfelen !... Wie dreef de onhoffelijkheid zoo ver om bij half zeven nog niet present te zijn, als er met aandrang gevraagd was geworden zes uur precies en vooral niet later te komen?