Intiem diner (serie Heijermans' Camera)

12

Zelf nerveus, begaan met ’t wijfje, dat zich zoo dapper zonder meid had gehouden, dat de tafel met ’n keur van attenties gedekt en zulk ’n uitgebreid diner had gereed gemaakt, liep-ie in ’t salon aan de straatzijde op en neer en loerde over de onder-gordijnen, om te trachten iets van 't benedenportiek te zien... De oolijke koekoek-klok in de gang sloeg half zeven, kwart, toen zeven, en kwart over zeven: Lies zat snikkerighuilend in den leunstoel en bebeet zich de lippen en hield zich in om geen kwestie met hèm te krijgen — en om half acht, zonder ’n woord van verwijt, met zeldzaam zelfbedwang begon ze de tafel weer af te ruimen, want met z’n tweeën aan zoo’n luxe-tafel zitten ging niet...

Ze aten samen op 't oude plekje bij ’t raam, in den erker-hoek, waar precies plaats was voor twee — zij met wrok om ’t beleedi-gende van ’n wegblijven, dat op ’n afspraak geleek — hij, verstrooid en ontstemd, ’r niet dat van begrijpend... Ze aten de hors-d'oeuvre-delikatessen, die je niet tot den volgenden dag kon bewaren — en ieder drie kopjes bouillon — en één van de mooten zalm met geel-kille aardappelen en oneindige hoeveelheden van de aan bederf-onderhevige nougattaart met al eenigs-zins zuren slagroom... Telkens weer trachtte hij ’r met grapjes af te leiden en ze knikte dan glimlachend, maar in 'r oogen las-ie iets van ’n herlevende brouille met de moeder voor wie in hoofdzaak ^?t diner was aangericht en die mee weg was gebleven...

Bij half negen ruimde ze, ging hij de avondkrant ophalen en benee, op de onderste traptree neerkwakkend, kreeg-ie zoo’n lachbui, dat-ie niet overeind kon.

„Man, wat heb je?... Man, wat voer je uit!...” vroeg ze zich doodelijk-nerveus over de gangleuning buigend.

Toen, naschaterend', schommelde-ie omhoog, en met tranen in de oogen, wees-ie naar ’t slap-hangend ijzerdraad van de huisschel, naar 'n met potlood bekrabbeld visitekaartje van mama met de alles verklarende woorden: „Hugo en Lies: we hebben met z’n allen meer dan 'n kwartier staan schellen!... Laat me in Godsnaam weten of er wat gebeurd is ! Ik ben vreeselijk ongerust...”

„Nou, nou, wat zeg jij daarvan kindje?” vroeg Hugo en opnieuw, maar nu op de bovenste traptree, begon-ie te stuiplachen.

Eerst keek ze gebluft voor zich uit — toen lachte ze smakelijk mee, en de koekoek flapte ’t deurtje van de klok open en riep negenmaal: „koekoek ... koekoek... koekoek ..