De moord in de trein

wacht, heb ’k nog nooit, as we de Parijse trein mosten hebben. Anders hadden de slampampers niks in te brengen, zou meneer ’r niet aan gedacht hebben voor hun de boodschaploper te spelen — nou most ’k eerst stoppen voor ’t huis van die vervloekte Kikker, die boven ’n paar minuten werk had, en met z’n zakken zo volgestopt met rommel instapte, dat-ie ’t portier niet in kon. „Meneer Kikker heeft thuis iets vergeten”, zee m’n goeie baas, die voor Jan Rap en z’n maat door ’t vuur ging, as ze ’m met ’n mooi smoesie te pakken hadden. Ik dacht bij mezelf: nou je het nog al aardig wat vergeten, dat je ineens zo dik ben geworden. Uit z’n ene zak stak de hals van ’n fles in papier gewikkeld.. ”

„Whiskey?”

„Welnee, want Bok zee: nou hebben we allebei breekbare waar — ik whiskey en jij jou lekkers.... en meneer zee: stoppen jullie die rommel in je valiezen voor ’r ongelukken gebeuren.... Toen most ’k naar de woning van Bok. Ik dacht: toe maar, dat wordt besteldienst! Daar most nog langer gewacht worden, en ’n bagage as die uit z’n donkere gang sleepte! Licht werd ’r niet opgestoken — hij scharrelde in z’n eentje, en ik mocht geen poot verroeren! D’r was ’n zak bij zo volgepropt of ’r dekens in zaten, en zo wichtig, dat Bok ’m niet harden kon. Maar ik mocht ’r geen vinger aan uitstekèn! Op de impériale: geen denken an! Kikker zette ’t vrachie naast zich op de bank. En meneer zee: „Joopie, sleep je je hele huishouen mee naar Parijs?” Wat-ie antwoordde kon ’k niet verstaan, want ’k most nog vlug naar ’n Kappersmagazijn, en daar haalde Kikker weer pakkies af.... ”

„Wat voor pakkies?”

„As je dat maar wist.... ’k Heb ’r niet in gekeken.... Onder de klok van ’t Station most ik ’n rommel van de andere wereld vasthouen, terwijl zij d’r kaartjes namen, en ’n witkiel droeg de zak van Bok op z’n nek.... ’t Lijkt of ’r lood in zit, zee-ie. Wat ik zelf allemaal droeg, mag de hemel weten. In een pak zatten al z’n leven schoenen. Ik voelde wreven en hoge hakken.... Dat wordt in Parijs vrouwenwerk, dacht ik.... ”

„Een ogenblik”, interrumpeerde Duporc: „wat u me daar vertelt is of nonsens, of voor mij van ’t allerhoogste gewicht.... ”

„Dat van die vrouwen?.... ”

„En ’t andere ”

„Welk andere?”, vroeg de chauffeur, en omdat-ie ’n sigaret, die-ie op wou steken naast de stuurstang liet vallen, lichtte-ie met z’n elektrische zaklantaarn bij om te zien, waar ’t ding gebleven was. Weer rechtop zittend had dat voor gevolg dat de lichtstraal ’n ondeelbaar ogenblik

93