De moord in de trein

„Dat weet ’k niet, en dat interesseert me evenmin,...” Even zweeg de bezoeker, toen vroeg-ie zo bruut en gewoon of-ie naar ’t weer informeerde:

„Hield ü van hem?”

Driftig stond ze op. ’r Was iets in ’r houding, of ze ’m zonder meer de deur zou wijzen.

„Dat is impertinent!”, zei ze met bijna hese stem: „u vergeet dat ik geëngageerd ben, en op ’t punt sta te trouwen. ...”

„Pardon, ik vergeet niets”, antwoordde hij, eveneens opstaand: „maar uw geheugen schiet tekort. U heeft vanmorgen, als ik me niet vergis, uw verloving met de jonge Jones verbroken....”

„Wie zegt die nonsens?”, vroeg ze lijk-wit.

„Dat heb ’k mezelf gezegd”, zei-ie, ’r geen moment aan denkend de brave huisknecht te verraden.

„U fantaseert”, antwoordde ze zwakker.

„Ik vraag in gemoede”, praatte hij, en omdat zij ’r bij ging zitten, deed hij ’t zelfde: „wélk belang u ’r bij kan hebben, ’n zo begrijpelijk en te motiveren ding als ’t verbreken van uw verloving te ontkennen. Dacht u dat zo iets ook maar ’n kwart uur geheim blijft?.... Laten we proberen mekaar beter te verstaan, juffrouw Rondeel! U ziet in mij, zoals de meeste mensen in zo’n situatie, ’n vijand, omdat ik van de Centale Recherche ben, en méér tracht te weten te komen dan in gewone omstandigheden geoorloofd is. Wat ik doe, en welke methode ik toepas: ik geef u mijn eenvoudig woord, dat ik vóór alles de oe* langen van de dochter van de man, die ons op ’t ogenblik

aankijkt, behartig ”

Onwillekeurig wendde ze ’t hoofd naar ’t portret, maar gaf zich door ’r zw^Tijgen allerminst gewonnen.

„Bij ’n zo onmenselijk geval als dit”, begon Duporc nader te overtuigen: „vergeet de grote menigte in ’r sympathie voor de overvallene, bijna altijd de moordenaar, vooral als die zich aan ’t meest stuitend geval van moord om te roven heeft schuldig gemaakt. Bij mij is dat omgekeerd. In de ontoerekenbare zaak van Jan Kikker, ben ’k met ’n dosis sympathie begonnen, al heb ’k me daarstraks anders uitgedrukt. Ik dacht: de jonge man heeft ’n te

gunstige indruk gewekt ”

„Kent u ’m dan?”, vroeg ze met ’n levendigheid, die ’m niet ontging.

„Nee, niet persoonlijk, ’k Heb ’m voor ’t eerst gezien, toen-ie blootshoofds en opgewekt uit ’t portierraam in ’t Centraalstation hing, terwijl u, of u ’r ’n voorgevoel van had, dat u uw vader niet meer zou terugzien, ’n afscheid nam en ’n tranen stortte of de reis naar Australië in plaats van naar Parijs ging ”

85