De moord in de trein

Elke bestaande voetstap mijdend, volgde Duporc ’t spoor, ’r Waren twee soorten indrukken, ’n Kleinere voet en ’n grotere, maar allebei pertinent van mannen, ’t In de haast van ’t vertrek vergeten vrouwe-hal-schoent je paste nergens in, en ’t was nog zo splinternieuw, dat alleen de fijne zool en de keurige hak op de morsige weg van ’t Station naar ’t Hotel ’n eerste doop schenen ondergaan te hebben.

„’t Is ’n lust, om zulk bijna artistiek geboefte, dat afwisseling in ’t vak brengt, achterna te zitten”, glimlachte Duporc, voorzichtig op ’t serreafdak manoeuvrerend: „m’n vriend Jaap je Eekhoorn heeft ongetwijfeld de elegante rol van ’n wijn-drinkend Fransman gespeeld, en m’n vriend Jan Tulp, die zo voortreffelijk in de moderne talen thuis is, die van ’n gefatigeerde Frangaise.

Weer kroop-ie op handen en voeten, ’r niet tegen opziend z’n knieën te bevuilen — ’n andere keus had-ie niet, om niet beneden op de Stationsweg door voorbijgangers gezien te worden. De voetstappen hadden ’t venster van zijn kamer, waar-ie nog laat ’n sigaar had zitten roken, waar dus ’t licht aan was gebleven, met ’n bocht gemeden — en die bocht kromde naar de kamer aan de andere zij, waar de Engelsen gelogeerd hadden. Ook daar brandde ’t licht nog, kon je door ’n 'gordijn-spleet binnen-kijken. ’t Lit-jumeau was in de gave wanorde van beslapen te zijn geweest. De restanten van ^?t souper, dat ze de vorige avond op de kamer hadden gebruikt, stonden onder de lamp op tafel. En weer deed Nathan Marius Duporc, terwijl de locomotief floot en de Roosendaalse trein zich in beweging zette, ’n verbluffende ontdekking —'’t spanjolet van de openslaande raamdeurtjes was defect. Toen-ie z’n stevige vingers om ’t hout lei, week ’t ene deurtje, en ook daar op het kozijn binnen en buitenwaarts, belichtte de electrische zaklantaarn de modderige sporen van dezelfde mansvoeten. Ze zijn hier binnen geklommen na ’t vertrek van de Mac-donalds, was de eerste ingeving van de detective — ze waren er vannacht, was z’n tweede, gedecideerde en driftige.

Op de stoel bij ’t raam stappend, zakte-ie in de kamer van de rechtse buren, trok ’t raamdeurtje achter zich dicht, en had ’n ogenblik ’t gevoel of-ie niet goed bij z’n hoofd was, of-ie aan hallucinaties leed. ’r Hing ’n zelfde soort zoet-penetrante lucht van sigaren en sigaretten, en op ’n rand van een der borden herhaalde zich de typische uitstalling van vergulde mondstukjes, die-ie zo pas in de linkerbuurkamer opgelet had.

Ze waren op bezoek geweest.

’r Viel geen speld tussen te steken.

67