De moord in de trein

— ’t sprak vanzelf dat ’t laatste voorging, maar aan ’t eerste zat z’n buldog-hardnekkigheid vast — gaf ’n klein incident de doorslag. Hans Thyssen, die ’n glas water voor Josephus Bok wilde halen liep de detectieve voorbij en ontmoette drie stappen verder mevrouw de weduwe Menzei Polack, die zich aangekleed had, om ’r reis, zo ellendig begonnen, te onderbreken. De dame gaf ’n gil, week achteruit, liet de auteur passeren.

„Wat was dat?”, vroeg Marius Duporc.

„Hij!”, praatte ze angstig: „hij!”

„Welke hij?’’

„De kleine bleke, met de* pijp, die in ’t Toilet. ..

„Stapt u in Dordrecht uil?”

„Dat doe ’k natuurlijk, natuurlijk.”

„Dan doen we ’t samen, mevrouw”, zei de Inspecteur der Centrale Recherche, maar ’t deed ’m geweldig displezier dat-ie door dat noodzakelijk besluit de prachtige troefkaarten in de zaak Tulp uit handen gaf. Had-ie maar van de diensten van Willemse gebruik gemaakt!

Zo toen de trein in Dordrecht stopte, sprong hij uit de Slaapwagen, en nog voor iemand de controle gepasseerd was, had hij de Dortsche politie-agent die buiten op wacht stond, haastige instructies gegeven, en posteerde hij zich bij de uitgang, om te zien wie uitstapte.

’t Werd ’n gedrang van betrekkelijk veel reizigers.

De heer Josephus Bok, die zich geen moment verzette

— integendeel: hij was zelf van plafi geweest de zaak bij de Dordtsche Politie te gaan toelichten — werd verzocht mee naar ’t Bureau te gaan. Zo ook de heer Hans Thyssen, lid van de Vereniging van Letterkundigen, die zó luidruchtig protesteerde, dat ’t ’n oploopje gaf — hij werd gewacht — de lezing kon niet uitgesteld worden — hij zou z’n beklag bij Justitie in Den Haag. ... Hij zou.. En omdat-ie ’n dreigende houding aannam, werd-ie door de agent eenvoudig in z’n kraag genomen.

Even later stapten in Hotel Ponsen twee paren af — ’n oude Engelse heer met ’n blond jong vrouwtje en ’n kleine Fransman met ’n elegante, slanke, zwarte dame.

De bagage gaven ze niet uit handen.

De Engelsen trokken zich dadelijk naar hun kamers terug, bestelden iets om te eten — de Frangaise, niet goed in orde, vroeg ’n warmwaterkruik.

Alleen de jonge Fransman bleef nog ’n hele poos beneden, om brieven te schrijven, en dronk ’n fles Bordeaux.

Toen-ie klaar was ging-ie naar boven, struikelde over de buiten-neergezette schoenen van ’t Engelse paar, bukte, zette in de hotelgang grote ogen op.

„Gossalmekraken”, zei Jaapje Eekhoorn, de geluiden scherper beluisterend.

52