De moord in de trein

ben als zes minuten voor niks verloren.... U doet verstandiger mee te reizen tot Dordt....

,,Denk ’k niet aan!” wond Nathan Marius Duporc zich op: „als de stationchefs en de politie niet aan de twee uiteinden van de Spoorbrug gewaarschuwd worden, heeft de geslepenste schooier van de wereld gelegenheid op z’n gemak te vluchten.... Niet in de contra-mine, niet tegen spreken H.C ”

Hij zou meer en driftiger en nutteloos beweerd hebben, nou-ie met de Spoorweg-reglementen in botsing dreigde te komen, als-ie niet onverwacht, met ’n felheid, die ’m houdingloos maakte, die ’m deed duizelen, ’n schok haü gekregen, waarbij z’n zekerheid van ervaren politieman aan flarden vloog’.

Zich met moeite op de benen houdend, langzaam in de korridor voortsukkelend, nog lijkwit en met starende ogen, bewoog Mevrouw de Weduwe Menzei Polack, die uit de trein gestort had moeten zijn, zich op ’m toe. In de gretigheid om de coupé’s af te zoeken, had-ie de Toiletten verwaarloosd.

’r Was maar een gedachte in z’n verbijsterd hoofd geweest: ’n vallend lichaam, dat tegen ’n pilaster bonsde — de beroofde vrouw van de fabrikant — de hotelrat.

Die gedachte had ’m in de koorts der minuten in één wilsrichting gedreven, ’m geen zwakke seconde losgelaten, ’m z’n driftige maatregelen doen nemen —■ en nou strompelde de gefaneerde dame, uit ’n pose om zich op te houden, in zijn richting. Ze trok met ’r ogen of ze flauw zou vallen, maar de Inspecteur der Centrale Recherche, die bezig was zich voor de tweede maal in presentie van Hoofdconducteur en conducteur te blameren, had de zonderlinge sensatie, dat z’n eigen ogen onder de verrassing der omstandigheden als die van ’n schelvis op ’t droge bewogen.

Even flitste de romantische idee bij ’m op, dat ’r ’n worsteling plaats had gegrepen —■ dat Jan Tulp zelf....

„Wilt u asjeblief”, klonk de haperende stem van de dame, die vergeefs trachtte de coupé-deur open te sluiten, en met ’r machteloze hand ’t montuur betastte: „wilt u de deur asjeblief ?”

„Op order van de politie gesloten! Mag niemand in!”, zei de treinchef, met de prettige stelligheid van ’n autoriteit, door ’n autoriteit in de rug gedekt.

Toen deed Nathan Marius Duporc stug, grommend, doch letterlijk als ’n held.

Met ’n glorieuze zelf-overwinning, voorvoelend dat-ie de eigen beeltenis in de ogen der mensen, die-ie nog pas had gekommandeerd, aan gruzelementen mepte, dat-ie in modder verzakte, zei-ie:

37