De moord in de trein

handigste manier door ’t gestommel der reizigers naar z’n coupé weerom te scharrelen. Op ’n bedaarde afstand volgde de inspecteur der Centrale recherche ’m. Nee, ’r was geen kwaad bij. Een kleine mannetje, met de jaskraag omhoog, botste bijna tegen de koffie op, maakte in ’t Frans z’n excuses, sloofde zich uit, om de wankelende kom mee vast te houden, en veegde zich, toen de heer Charles Jean Tullipe gepasserd was, met nijdige bewegingen de koffiespatten van zijn knieën, om in de volte van ’n derde-klasse te verdwijnen. Voor-ie de coupé eerste-klasse binnenstapte, liet de gesoigneerde jongeman het voetbad van de kop koffie in de wandelgang afdruipen en keek rustig om. ’t Onraadteken, dat Jaap je Eekhoorn ’m gegeven had, had-ie begrepen, en ’t enerveerde ’m. Maar hij zag niemand anders dan de plompe Duitser, en hij dorst niet rond te kijken, om niet de aandacht te trekken, en Mevrouw Menzei Polack, die zich niet erg-lekker voelde, kwam ’m al dankbaar voor de attentie bij de deur tegemoet. Onverschillig voorbijkuierend zag Nathan Marius Duporc, dat de lege kop door ’t portier-raam terug werd gegeven, en dat de gefaneerde dame, bleek, maar met ’n glimlach, de voor haar meegebrachte' krant inkeek. De zaak beviel ’m niet. Als de weduwe van de schatrijke fabrikant behoefte aan ’n kop koffie had, was ’r ’n beter en eenvoudiger methode, om die koffie in de Restauratiewagen te bestellen, ’r Was dan toch wel kwaad bij, nou Jan Tulp de koffie niet zelf dronk. Van ’t Station Delftsche Poort tot ’t Station Beurs, loerde de politiebeambte met waarlijke Argus-ogen. ’r Ontging ’m niets, en toen de dame doodsbleek, en steunend op da ar^ym van de galante jonge man, dadelijk na ’t verlaten van ’t Beurs-station de korridor inwaggelde, deed-ie iets bui-tengewoon-listigs door de Dames-toiletten zelf in te glippen, en de deur achter zich dicht te halen,

Met ’n gespitst oor bleef-ie de wand beluisteren.

’r Werd aan de deur gemorreld en ’n stem sprak: „Ca c’est agagant, madame... . Encore un peu de courage. ..

De enige methode was ze van achter te volgen.

Maar toen-ie de deur weer wou openen, weigerde ze. ’t Leek of ’t slot niet deugde of dat iemand aan de buitenzij de knop vasthield. De trein reed de Maasbrug op, Twee, driemaal rukte de inspecteur aan de niet meegevende deui

Toen, snel-besloten, trok-ie aan de noodrem, en smeet ’t raampje open.

De ijzeren spijlen van de brug gleden voorbij, en plotseling zag-ie iets, dat z’n hart deed bonzen — ’r tuimelde ’n lichaam uit de trein — ’t beukte tegen ’n pilaster op, en stortte in de diepte, in ’t wild-stromend water.

33