De moord in de trein

„Was meinen Sie?”, vroeg Duporc.

„Verroest nou”, viel Charles Jean uit z’n rol: „das ist mein Gepack!”

„Entschuldigen Sie, bitte”, zei de Duitser, ditmaal correct, en niet helemaal teleurgesteld, want alleen ’n gezond Hollander kon zich in zo’n ogenblik van ’t onvervalst „Verroest nou’’ bedienen.

Glimlachend stapte-ie in Den Haag uit, en verzond aan ’t telegraafkantoor ’n dringend telegram aan de chef der Recherche, Hoofdbureau van Politie te Amsterdam:

Wilt onmdidellijk Rijksveldwacht te Roosendaal seinen of telefoneren bij aankomst trein 15 te negen uur zes en vijftig heden avond aanwezig te zijn om Jan Tulp, die ik in dezelfde trein volg te arresteren. Ik zal bij het uitstappen van de gesignaleerde naast hem lopen met een witte zakdoek in mijn hand of voor het portier van de coupé met een witte zakdoek de wacht houden. De arrestatie moet geschieden door niet geüniformeerde beambten, terwijl op verzet gerekend dient te worden, daar hij hoogst waarschijnlijk gewapend is. Mocht dit telegram'u onverhoopt te laat bereiken, dan reis ik met de man mee tot vermoedelijk Brussel.    Zevenster.

Aan het Code-woord Zevenster zou de Recherche onmiddellijk de collega-afzender herkennen, ’t Was acht uur dertien minuten. Duizend tegen een zou alles als een bus kloppen. Bezig met ’t snel opstrijken van ’t teruggegeven wisselgeld, werd-ie haast opzij gedrongen door de stevige ellebogen van de jonge man, die met de heer met ’t geverfde haar, de tonsuur, de sik en de snor, champagne had zitten fuiven. Met z’n zegelring betikte-ie ’t glas van ’t alweer gesloten raam, zei door de kier, nog vóór ’t, venster helemaal omhoog geschoven was: „Telegram voor Dordt”, mepte ’t geld neer, en zonder te wachten, omdat de trein nog maar ’n paar minuten had, holde-ie alweer ’t perron over en de slaapwagen in. Zo kalm of-ie nog uren kon traineren — Posterijen waren nog niet klaar met inladen — kuierde Nathan Marius Duporc de wagons langs, terwijl de portieren al dicht geslagen werden, ’t Wild was ’r nog en hoe. In ’n coupé eerste klasse, niet roken, druk van gebaar en met ’n charmant snuit, dat enkel in glimlach leek te leven, zat de fameuze hotelrat, en de opgemaakte dame, nu met ’n face a mains in de beringde, kleine vlezige hand, lachte schaterend met ’n kanten zakdoekje voor ’r gechoceerde mond — de deugniet had vermoedelijk iets héél stouts bedreven....

„Jij hier?”, vroeg plotseling ’n bekende stem. ’t Was Willemse van de Haagse recherche, met wien-ie pas op

27