De moord in de trein

„U moet ’r aan denken, dat u de Restauratiewagen niet voor u alleen gereserveerd heeft....” zei Jan Kikker bits.

„Verstehe nicht!”, snauwde de ongenoeglijke Duitser.

„Dat is maar goed ook”, antwoordde de secretaris beleefd: „kaffer blijft kaffer....”

En hij stiet met de directeur van de Internationale, die blij uit z’n zaken te zijn, op champagne trakteerde, met ’t schuimend glas aan.

De ongemanierde Duitser deed verder geen mond open, maar trok toch weer de aandacht door de driestheid, waarmee-ie z’n bord vollaadde, zonder aan de andere passagiers te denken. Van de filet de sole in wijnsaus nam-ie zoveel, dat de kelner bij ’t volgend gerecht krampachtig vork en lepel tussen de servet-slippen hield, en trachtte te bedienen, maar dat zat ’m niet glad. De Duitser, die zich niet in ’t Frans kon duidelijk maken, wenkte dat-ie niet genoeg had, en bekloof allesgezelligst de kip-penkluif met z’n tien geboden.

„Wat ’n onsmakelijk varken”, sprak de heer Rondeel.

„II faudrait lui mettre a la porte”, critiseerde Charles Jean, zich schrap zettend, om ’t onbehoorlijk opdringen van de stoel in z’n rug tegen te houden.

„Jassus”, zei de gefaneerde dame, met ’r tanden-in-goud coquetterend.

Achter en terzij gingen toen de gesprekken zonder vrees-van-beluistering — en de heer Nathan Marius Du-porc deed ’r z’n voordeel mee. Hij hoorde dat de dame op weg was naar Brussel, om bij ’r broer, die Avenue Ter-vueren woonde en ’r met z’n auto zou komen afhalen, te logeren — hij hoorde ’r lachen om ’n rebus, die de galante jonge man op ’t menu voor ’r had opgeschreven — hij hoorde de jongste der twee Hollanders zeggen, dat hij naar de coupé terug ging, om Joopie Bok bij de valiezen af te lossen, want dat je kans had, dat Joopie anders de waardepapieren in de steek liet — en hij hoorde de gedrongen meneer met de Napoléon-kop vrolijk fluisteren: „en wat dan nog? Ze zijn geassureerd. Après nous le déluge ”

Kort voor den Haag liep de Restauratiewagen bijna leeg. Er werd betaald. De gedrongen heer, die op ’t perron van z’n dochter afscheid had genomen, bleef doorbabbelen met de dikke heer, die na was komen eten en door de jonge man was af gelost — de gesoigneerde Fransman ging met de dame naar de coupé — vergat bij z’n hoffelijke pogingen, om haar behulpzaam te zijn, z’n valies met ’t strookje haringvel.

Voorzichtig boog zich de inspecteur naar ’t bagagerek, maar net toen-ie ’r mee in de hand stond, kwam de eigenaar geaffaireerd terug.

„C’est a moi!”, zei-ie, ’t valiesje beetgrijpend.

26