De moord in de trein

wenkte en schreeuwde, zette de trein zich in beweging.

Eerst nu werd Jaap je Eekhoorn wakker. Geeuwend belegde-ie z’n hoekplaats, en met ’n vriendelijk gezicht vroeg-ie aan de overbuurman van de tjokvolle coupé — en dat in ’t voortreffelijkst Frans — hoe lang de reis tot ’t douanestation duurde. Hij praatte zo rap, dat ze ’m nauwelijks verstonden. Een meneer kon ’m vrij goed te woord staan.

„C’est une chose épatante”, babbelde hij: „qu’on se ttfouve si parfaitement a son aise en Hollande. J’admire ce pays merveilleux”. En met deze ongemeen-vleiende woorden stapte-ie de knieën van de negen andere passagiers langs, om poolshoogte te nemen.

Zich in de weg vergissend, liep-ie de korridor van de slaapwagen door. In de derde coupé zat de bolle, rode meneer, die in de verlichte auto met ’n speelgoed-brow-ning gedreigd had, en rookte ’n vreemd soort sigaret. Precies. Die lette op de bagage, terwijl de anderen dineerden.

Om zich te overtuigen ging-ie naar de Restauratiewagen, juist toen Hans Thijssen bij de Dames-gelegenheid scharrelde, omdat Heren bezet was.

Voorbij de open keuken met ’r spektakel van borden en schalen — net zo primitief als de kookgelegenheid in „De Rustenburch”, schoof-ie de Eetwagen in, loerde achter de glazen deur.

De diagnose was schitterend: de Bankier van de Keizersgracht zat met ’n jonge man aan ’n tafeltje met hors-d’oeuvre — schuins ’r over ook aan één tafel, babbelde de geniale Charles Jean Tullips met ’n dame.

’n Kraan, zo gauw als die kennis maakte....

Toen werd Jaap je Eekhoorn een ogenblik beduusd.

An ’n tafeltje alleen, kalmpjes ’n beschuitje beknabbelend, zat de heer met ’t kortgeknipt rode haar — de grootste ellendeling van de wereld: Nathan Marius Du-porc van de Centrale Recherche, die voor ’n uur bij de woonschuit was wezen informeren.

„Verdorie”, zei Jaap je, een verdoold eeuwigheidsmo-ment z’n Frans vergetend, en in ’n minimum van tijd, stapte-ie z’n derde klasse weer binnen — zei „Pardon messieurs” — en sliep.

23