De moord in de trein

„Nee”, praatte de Inspecteur bedachtzaam, „en dat is allemaal heel prijzenswaardig in je, maar toch moet je je ook iets afleren, Anna.”

„Zo, en wat dan wel”, snauwde nicht, te onhebbelijker naarmate ze zich benauwder begon te voelen.

„Om met je nagels te krabben op de kant van het papier, als je erg geboeid wordt door wat je leest”, zei Nathan Marius kalm, maar het was een ijskoude beroeps-blik, die haar aankeek, en Anna voelde zich verstijven tot in de toppen harer beëksteroogde tenen. „Multatuli had ook die hebbelijkheid, en hij heeft er heel wat mooie boeken radikaal mee bedorven.”

„Ik zou een klacht kunnen indienen wegens misbruik van vertrouwen, wegens het 'onbevoegd kennis nemen van geheime ambtelijke rapporten, wellicht, zelfs wegens inbraak”, zo vernietigde de onbarmhartige neef haar laatste schamele restantje zelfrespect en mensenwaarde. „Maar ik heb een ziekelijke voorkeur voor een onbevlekte familienaam. Beloof me alleen één ding, Anna, en ik zal deze misstap, die angstig dicht bij het misdrijf staat, trachten te vergeten: géén woord, tegen wie ook, over wat je onbevoegd bent te weten gekomen.”

„Ik beloof het”, antwoordde Anna kleintjes en met een zo benepen stem, dat zelfs de in zijn beroep verharde Nathan Marius met haar te doen kreeg. Toch voegde hij er nog achter:

,,En ik wou voort aan wel verse melk bij mijn ontbijt hebben, en boter, die niet ruikt of ie nog stamt uit de hamstervoorraden van de mobilisatietijd. Enfin.... wel te rusten, Anna, en als je de telefoon hoort gaan, schrik dan maar niet: ’t is voor dienst.”

Snel beëindigde hij nu zijn rapport, sloot het weg, bedacht zich even, kwam tot de overtuiging, dat hij voorlopig de slaap niet pakken zou, trok zijn jas aan, zette zijn hoed op, en begaf zich zielsvergenoegd tot een wandeling naar buiten. Toen de deur achter hem dichtviel, verdiepte nicht zich in gissingen, die niet van de welwillendste waren, en huilde hete tranen van machteloosheid en schaamte, wijl ze aan zo’n beestige wellusteling met handen en voeten gebonden zat, doordat zij op een wel rampzalig ogenblik het pad der zonde had betreden. Het was een wrede beproeving!....

Nathan Marius Dporc, onbewust van de ignobele veronderstellingen, die in een maagdelijk bed omtrent zijn naastbij liggende tijdpassering gecombineerd werden, wandelde verder en verder van huis, rookte sigaren, en in zijn rossig bepiekhaarden schedel gingen de scherpe hersens nog eens nauwkeurig alles na, wat verband hield met de interessante zaak. Tevreden besloot hij, dat geen

185