De moord in de trein

de verandering geen principiële bezwaren heeft: La Garde se rend, mais ne meurt pas! Het omgekeerds: is histo-risch-eervoller, maar de dood lijkt ’n langere historie dan ’t leven.... Wilt u m’n handen vóór m’n buik of achter op m’n rug boeien.... Wij in Amsterdam doen dat in verhouding tot de altijd variërende physieke omstandigheden. ... Ik heb eens ’n geval gehad....”

„Op je rug!” kommandleierde de reus, die ’t tegen de beminnelijke causeur af lei.

„Ik heb ’r geen bezwaar tegen”, continueerde Duporc, met ’n lieve grijns elk van de bewegingen van de Aer-denhouter beambte in de alles weerspiegelende¹ boeken-kast-glazen, waarnemend: „ik geef ’r de voorkeur aan

corpulente arrestanten aan de voorzij te behandelen____

Ziezo-, nu snuit ’k nog even m’n neus, en zet m’n hoed op — tw'ee dingen, die je moeilijk kunt verrichten met je polsen in de paternosters.... Asjeblief, blameer u voor de hele politie-wereld door je collega Nathan Marius Duporc, die hier niet voor z’n plezier bezig was, in de boeien te sluiten.... De zaak is niet onvermakelijk...

In de vereiste houding draaide-ie de buldog z’n rug toe, strekte de handen achterwaarts.

Maar toen-ie in de glimming der boekenkasten zag, dat de reus z’n automatische revolver in ’t foudraal liet glijden, om ’n stel roestige, ouwerwetse handboeien uit z’n zijzak te grissen, draaide-ie zich als ’n aal zo glad om, grieep de revolver met de ene hand, en hield de hardnekkige z’n eigen browning onder de neus.

„Ziezo, kameraad”, sprak-ie met grimmige bonhomie: „misschien ben je nu vatbaarder voor argumenten.... Men legt ’n collega, die zich voldoende legitimeert, en die jouw meerdere in rang is, geen boeien aan.... Dat is of overdreven dienstijver, waarmee je niemand ’n plezier doet, öf de houding van iemand, die niet bij de politie

thuis hoort.... Nou heb je te kiezen of te delen ’’

„Ik verdom ’t!”, riep de reus, schor van woede, en met ’n waarlijke dapperheid, gristep-ie de dichtsbijzijnde stoel, zwaaide die als ’n moker boven z’n hoofd, en zou de Inspecteur der Amsterdamse Centrale Recherche voorzeker neer-gerammeld hebben, als deze niet terzij was gesprongen.

„Nou gelast ik je voor ’t laatst met dat dollemans-gedoe op te houden!” dreigde Duporc: „of ik maak je onschadelijk!. ... Begrepen?”

De man scheen geen lust te hebben te begrijpen, of ’r was iets volkomen-onverklaarbaars aan ’m.

Ieder ander, ontwapend, bedreigd door ’n browning, zou, gelijk men dit zegt: „eieren voor z’n geld hebben gekozen” — dit plompe verschijnsel, minstens twee hoof

165