De moord in de trein

gewerkte, humoristische geschiedenis van ’n familie, die met alles op één dag Pech had, ’n geschiedenis, die-ie voor ’n Verzekeringsmaatschappij, op vererend verlangen, geschreven had, en die er bij de Nutsdeparte-menten, die voortreffelijke, geestelijke waar importeerden, als koek inging.

Klaar met z’n diner, en met ’n enigszins raar gevoel in z’n maag, omdat de paliïig in deze agregaatstoestand minder met dè hoeveelheden zoete thee harmonieerde, stak-ie, hoestend en z’n neus snuitend, ’n pijp op.

De kille vnoeg-avond omtriestigde ’m. Daar zat-ie nou in z’n sjofele kamer bij z’n boeken, de reeks boeken, die-ie zelf geschreven had, en nou was-ie wéér in de behagelijke kringloop van ’t Leven, in ’n periode van nog niet eens behoorlijk warm eten,, getrapt. Welkt© andere misdaad had-ie begaan dan fijntjes-rusttig z’n fantasieën te willen uitleven? Je kon je koninklijk trots voelen, maar daar had je omgeving lak an. Nou hinkte je voort als ’n arme edelman, die zich als Jockey verhuurde of per duizend geschreven adressen betaald werd.

Binnen de wanden van je kamer voelde je je nog wel ’ns. ’r Buiten was je ’n aftands koetspaard, dat in de regen op ’n vrachtje stond te wachten.

„Als ’k ooit”, sufte hij voor zich uit, en weer begrijnsde ’m de gedachten toen-ie behagelijk met z’n voeten in de teil had gezeten en de glimlach der Duivelse Verzoeking over ’m was gekomen: „als ik ooit m’n slag kan slaan, al moet ’t over lijken heen, houdt niemand me tegen.... Ik deug niet voor slaaf!”

Toen lei-ie ’n briefje voor de hospita neer: „Heken vannacht niet op mij. Ik moet ’r op uit. H. Th.”, en stapte met zachtjes-aan toch weer klukkende voeten door de windvlagen heen naar ’t Centraalstation.

Voor ’t huis van Josephus Bok, de directeur van de All-Risk, stond ’n auto.

De man, die ’m pas wat had laten verdienen herkennend, groette-ie en zei zacht: „Dag idioot!”

Merkwaardig dat ze mekaar allebei zo aanvoelden, en nog merkwaardiger, dat-ie in dezelfde trein met ze reisde.

14