De moord in de trein

Zo’n potige kerel als-ie was, en zo dikwijls als-ie z’n leven gewaagd had, onderging-ie op ’t zelfde moment de miserabele sensatie van ’t koud worden van z’n haren tot in de wortels toe.

Want ’t woord rammelen had-ie nog niet gedacht, of inderdaad klikte de veer van ’t kamerslot enige keren achter mekaar —■ je spookhuis in opiima forma.

En ’t geval werd ’n ogenblik nog ophitsender door ’n zacht gefluit voor de deur, voor zover dat te horen was over ’t bulkend gesnurk van de door alles heen-slapende chauffeur heien.

Duporc moest ’n waanzinnig-vernederende seconde de onmannelijke aandrang om onder de dekens te vluchten bedwingen.

Tot zelfs de grootste held had zwakke stemmingsogen-blikken, stond soms in z’n hemmetje in ’t angstig donker.

’t Duurde kort of lang — w^yie meet de duur ener kippe-vel bezorgendis, verschrikking? — toen bonsde-ie overeind met de browning in de hand, tastte in ’t grauw-blauwe, ijselijk-kille maanlicht op de deur toe, zag de knop bewegen, hoorde ’n onderdrukt gevloek en ’t heensluipen van iemand, die vermoedelijk op z’n kousen liep.

Het werd volkomen stil. Zelfs de chauffeur scheen te luisteren.

In de vrees zich belachelijk te maken — ’r kon iemand van ’t personeel verlaat thuis zijn gekomen — durfde Duporc de deur niet te openen, om ’r zich van te overtuigen wie ’r bij half twee aan ’t rondspoken was.

Z’n zotte geprikkeldheid verwensend, wou-ie in ’t bed terugstappen. Maar buiten had je voor dei tweede maal de voetstappen op ’t grint.

Zachtjes opende-ie ’t raam.

Niemand.

Alleen ’t geblaf van de honden in de verte. En in de garage, aan ’t eind van de laan brandde licht.

Curieus. Dan was ’r nu nog iemand thuis gekomen, die over ’n auto beschikte. En van de wagens van wijlen Arthur Rondeel was ’r niet één op reis.

„Ouwe idioot!”, dach Nathan Marius in hoffelijkste zelf-kastijding: „je ben overspannen. Je gaat slapen, en morgen begin je ’t spelletje met ’n uitgerust hoofd ”

Op ’t punt ’t venster te sluiten, zag-ie de rechtervleugel der villa hoe ’n electrische kroon plotseling ’n kamer verlichtte.

’n Vrouw trok de gordijnen dicht, en ’t was nu duidelijk, dat Clotilde ’t herenhuis achter ’t Rijksmuseum verlaten had, en nog zo laat naar Aerdenhout terug was gekeerd.

Jammer. Dat wierp roet in ’t eten. De dames en heren

156