De moord in de trein

hij trappelde met z’n blote voeten op ’t zeil, omdat-ie ’t koud begon te krijgen.

 Als je die flessentrekker belangrijker vangst dan

J. K. acht, dan behandel je deze affaire niet.... niet...

„Spreek maar rustig uit, baas”, interrumpeerde de Inspecteur, en de zon der vergenoegdheid brak weer in z’n zieltje door.

„Dan behandel je deze affaire niet met de scherpzin-nigheid-in-één-lijn die we tot vandaag van jou gewoon waren ”

„Nou hoor ik”, lachte Duporc, wie ’t eindelijk lukte met de enkele rechterhand ’n ochtend-sigaret op te steken: „dat m’n meeluisterende collega S, van Schobbejak, ’n lucifer voor je afstrijkt.... Morgen S, van Schiedam!

„Verrek”, klonk ’n gedempte, ongemeen-collegiale stem.

„Hoor ’ns, Zevenster”, zei de commissaris: „ik vind die grapjes heel aardig en spitsvondig, maar je geeft geen antwoord op wat ’k vraag, en waar ’k recht op meen te hebben, ’t Is bij tienen, en je zit nog thuis — jij loert op de vriend van de hotelrat J. T. — je staart je dood op del juwelen-historie en verwaasloost de hoofdzaak.... Heb je ’r bezwaar tegen, dat we de twee zaken splitsen, dat ik zelf de moord voor mijn rekening neem, en aan jou de beroving van — van.... Is die dame, die je daar niet noemde, dezelfde weduwe als....?”

„Dat is ze”, zei Duporc, die ’r ’n stoel bij had genomen, en nu met de fceurig-kleine, maar plat-voeten, op de zitting van ’n tweede stoel leunde, en ’t eksteroog-ringetje van de rose rechter-kleine-teen bekeek. De ondervraging en meer nog ’t voorstel hinderden ’m geweldig — ’t leek veel op ’n⁴ motie van wantrouwen, maar hij had de troeven in handen, en wie ’t laatst lachte, die....

„En was die dame⁷ gisteravond op bezoek in d© gezonken woonschuit van J. E Dat is toch niet denkbaar!”

„Volle zeven-en-twintig minuten, baas ”

Even bleef ’t stil. Vermoedelijk fluisterde de commissaris met de intrigerende Jacob Sier, die zich ’n Piet-van-betekenis achtte, omdat-ie bij toevul ’n gelukkige hand in de oplichting met ’n vervalste cheque bij ’n bank had gehad.

„Als je je niet vergist”, zei toen de commissaris: „zou ’t misschien ’t beste zijn, wanneer jij dat spoor verder volgde, en de gegevens van de vermoorde R. aan ons overdeed, Zevenster! De twee zaken lijken me te gecompliceerd om door een man behandeld te worden   Je

kan geen twee meesters goed dienen ”

„Ach kom”, praatte Duporc luchtig, of ’r over ’t weer gesproken werd, en tegelijk keek-ie ’t binnen z’n bereik staande voortreffelijke Latijnse Woordenboek van Van

116