De moord in de trein

En dicht bij de Dam wachtte ’t grote fortuin.

In ’n boekwinkel, vlak bij ’n lantaarn, lagen boeken opengeslagen.

Een fascineerde z’n aandacht door de gekleurde platen.

Op de ene bladzijde keken drie veldkikkers mekaar huiselijk aan — op de andere had je ’n prachtige, levensgrote Javaanse Vliegende Kikvors.

„Zeldzaam-aardig”, zei Nathan Marius Duporc, ’n z’n lorgnet bij opzettend — en kreeg ’n steek in z’n hart.

Onder de prent met de Veldkikkers stond Rana arvalis.

„Rana — Rana”, zei-ie verbouwereerd.

„Dan was Rana de latijnse naam voor Kikker. Was-ie sterker in latijn geweest, dan zou-ie ’r eerder op gekomen zijn____

„God-vergeefme-de-zonde!” riep-ie.

Clotilde Rondeel had aan Kikker in Marseille geschreven.

Aan Kikker. Aan Rana, haha! Haha!

Dronken van plezier liep-ie verder, de combinaties verwerkend. Nou móést-ie naar ’t Hoofdbureau!

In die woning van Bok was de afspraak met die ingenieuze naam gemaakt, en Kikker had om ,10.15 uit Roosendaal ’t Franse telegram verzonden!

’t Was om te cancaneren van voldoening, en op de Dam vergat-ie zozeer de situatie van z’n gepijnigde voeten, dat-ie ’n kuitenflikker sloeg, en niettegenstaande de acuter wordende kwelling, ’n tweede heroïsche poging deed.

In kamer 51 van de Recherche kwam-ie tot bedaren.

Daar was vreemdsoortig nieuws.

Connie van de notaris had per telefoon, volgens afspraak als ’r ’t een of ander onraad was, op-van-zenuwen meegedeeld dat ze de Brandweer had gealarmeerd, omdat de Woonschuit van Jaap je Eekhoorn om half elf was begonnen te zinken, en nog: nauwelijks-zichtbaar onder water lei.

„Wat moet dat?”, dacht Nathan Marius Duporc, ’n weinig ontnuchterd.

„Ik snap jou niet goed, Duporc”, zei Sier, de Inspecteur-van-dienst: „als mij zo’n sensatie-zaak toevertrouwd was, was ik op ’t ogenblik zeker niet binnen de grenzen.... ”

„Sire”, antwoordde Duporc, met ’n herinnering van woorden in de 17de eeuw gesproken: „de sleutels van, de Sond liggen in Amsterdam. Ik ga maffen. Goeie nacht!’"

113