De moord in de trein

Predikbeurtenblad, waaruit Hans Thyssen de noodlottige zolen geknipt had.

Duporc onderzocht bijna laks, onverschillig en weer moeilijker lopend. Hier was geen aansluitend spoor. De ingebeelde auteur met z’n dreigementen-van-publiciteit in dagbladen, was vermoedelijk de dupe van de uitgeslapen Josephus Bok, die in de D-trein ’n getuige a décharge had willen „fokken”, maar zolang je geen volledige zekerheid had, en niet precies wist welke rol Hans Thyssen in deze zaak had gespeeld, en zolang de vreemdsoortige mevrouw de weduwe Menzei Polack, die bij Jaapje Eekhoorn op bezoek was gew.eest, ’r beschuldiging van juwelendiefstal door deze honger lij der-in-l-3tteren volhield mocht-ie zich niet door gevoels-accenten laten vertederen.

Misschien zou-ie frisser gesnuffeld hebben, als de ratel-stem van de hospita, die telkens weer op ’t verdachte feit van ’t voetenbad midden op de dag terugkwam, en ’r ’n eed op kon doen, dat ’t precies de tweede keer was, zolang de man, die van belegde broodjes en tabak leefde, bij haar op kamers was, tot zulk een overdadige oud-testamentarische reiniging over was gegaan — als die aan een stuk voort-bewerende vrouw met de voortdurend kwekkerende stem ’m niet letterlijk gesteriliseerd had.

„Ik dank u”, herhaalde-ie zo leeg als de bewaarplaats onder de plank en z’n hoed opzettend, was-ie op ’t punt de werkkamer des auteurs, die hier fantasie vond, te verlaten, toen-ie klaar wakker werd door ’n opengevallen cahier-met-aantekeningen van Hans Willem Adriaan.

De juffrouw, die mede detectivediensten verricht had, was ’r met ’r grijpvingers in bezig geweest.

Boven aan de eerste bladzijde stond met nerveus re-cepten-handschrift:

Reinier Rana, genaamd René, diens leven en werken, ronddolingen en lijdensgeschiedenis, zijnde de ivaar-achtige beschrijving van een tijdgenoot, die de eenzaamheid boven het verkeer met medemensen telt.

„Dat is sterk!”, zei Duporc, die zelden de gewoonte had hardop z’n gedachten en vondsten te uiten.

’t Was niet alleen de derde maal, dat-ie de naam, die-ie niet thuis kon brengen ontmoette — ’t eerste op de gesloten brief van Clotilde Rondeel, de tweede maal op ’t vloeiblad van Josephus Bok, de derde keer hier — maar nu vond-ie verbluffende bijzonderheden. Met pot-lood-notities had Hans Thyssen verder o.m. geschreven

Gedeeltelijk om zich te wreken, maar ook gedrever door de zucht, om onafhankelijk te worden, doodt hi haar zelfzuchtige vader.    ,

110