De moord in de trein

„Had je ’r al niet op gerekend, hier je potje klaar te maken?’’

„Dat — dat had ’k ”

„En je stribbelde niet tegen, toen-ie je onverwacht wegpoeierde?”

„Je heb as ondergeschikte niet tegen te stribbelen ”

„Stond de bagage met die zak klaar toen je wegging?” „Nee, enkel ’n valies hier in de kamer met ’t schone linnengoed en z’n rok”.

„Hoe laat werd je voor die boodschappen de stad in gestuurd?”

„Bij vijven...

„Zie-ie niks bijzonders, toen-ie de deur achter je sloot?” Ze schudde ontkennend ’t hoofd.

„Vroeg je niet waarom je zo tegen alle gewoonten in, tegen etenstijd weg werd gezonden?”

Weer gaf ze antwoord met ’n stug heen en weer schudden van ’r hoofd.

„De zaak is dood-eenvoudig”, praatte Duporc, en z’n stem werd van ’n uiterste welwillendheid: „en als je me dadelijk fatsoenlijk antwoord had gegeven, zouen we geen kwaad woord hebben gewisseld.... Anders heb je niks te vertellen?”

„Nee”, zei ze opgelucht.

Maar opeens had-ie ’r weer, als ’n met ’n muis spelende poes te pakken — ’t was ’m toevertrouwd.

„Je staat zo om de waarheid heen te draaien, juffrouw, dat ’k verplicht ben ’r eind aan te maken, en je mee naar ’t Hoofdbureau te nemen.... ’k Geef je twee minuten, om je hier aan te kleejen.... Jij schijnt liever als medeplichtige ingerekend te worden, dan eerlijk alles óp te biechten, dat ons bij ’t opsporen van de schuldige van dienst kan zijn.... We hebben gelukkig nog ’n Wetboek

van Strafrecht en ’t afleggen van de eed ”

„Mot ik mee....”, vroeg ze, zich ’t angstzweet van ’t voorhoofd vegend.

„Als ’t enkel zó gebeurd is als jij ’t wil wijsmaken”, zei Duporc: „had je niet één reden om eerst hardnekkig te liegen, dat je de hele dag thuis was!’’

„Dat dee ’k omdat....”

„Omdat hij je wels iets heeft gezegd voor je de deur uitging!”, sprak de Inspecteur, en elk van z’n woorden was als ’n vinnig-scherpe priem: „haal je hoed, je mantel en wat je voor ’n voorlopig logies in ’t huis van bewaring nodig heb!”

Hij dreigde met meer dan-ie kon verantwoorden, maar ’t drong als ’n splijtende wig in ’r evenwichtig bestaan van vrouw, die nog nooit met de nachtmerrie Justitie in aanraking geweest was, zelfs niet in d’r topzwaarste dromen.

103