De moord in de trein

balkon stond, of boven te grote diepte omlaag keek — en op die dag, had ’t in de kamer, met ’r mahoniehtouten lambrizering, ’r verfijning van moderne-luxe meubelen, ’r kristallen luchters en plafonniers, letterlijk gestormd. De procuratiehouders, die wel niet alle finesses van de Generale Staf en van de bewegingen en gros kenden, raamden de matige winst van die dag op ’n paar millioen, in Hollandse valuta — de heer Arthur Rondeel had in privé doorlopend en consequent in kronen, marken en zelfs in francs a la baisse gespeculeerd. Geen der beambten, en ’t was langzamerhand ’n klein dorp geworden, herinnerde zich ooit ’n opgewekter, bedrijviger, vrolijker stemming in de privé-kantoren, waar bij afwezigheid van de heer Rondeel zijn reus-compagnon Jones, Engelsman van geboorte, de lakens uitdeelde, te hebben bij gewoond.

Toch waren ’r vandaag uren geweest, die aan die historische dag deden denken.

Op de gewone tijd, na ’t openen en distribueren van de post, was ’r in de Vergaderzaal bijeenkomst van de voltallige directie, met onder-directeuren en procuratie-hou-ders geweest — geen onaangename tijdingen, geen buitenissigheden, niets verontrustends — en toch onmiddellijk na ’t sluiten der dagelijkse conferentie, ’n instuif van telegrambestellers, ’n sluiten der dagelijkse conferentie, eindeloze intercommunale gesprekken, ’n toeteren van de huistelefoons, ’n zenuw-gedoe bij de ontvangtoestellen voor draadloze telefonie, als ’r na den oorlog nauwelijks meer geweest was.

De ouwe reus Jones, anders best-gehumeurd, snauwde, blafte de bedienden, die z’n handtekening nodig hadden, af — de jonge Henry Jones, die Donderdag met Clotilde zou trouwen, zag bleek, had donker-bruine vingertoppen van ’t sigaretten verslinden, ’n manie, die-ie zich tijdens z’n engagement, en niet ’t minst tijdens de bruidsdagen had afgewend, en waarin-ie weer ineens scheen teruggevallen — de onder-directeur Cochefort, anders ’t toonbeeld van flegma, door niemand in z’n terughoudendheid te benaderen, besprong de zwart-marmeren treden van de weelderige wenteltrappen naar de boven-vestibule, of ’m vandaag alles te langzaam ging, of ’m iemand op da hielen zat — en daarentegen bewoog zich Kikker, dolle Jan Kikker, de vrolijkst-denkbare secretaris van de directie, de altijd schaterende ras-turner, die alleen ’n paasdagen uit z’n gewone doen was geweest, toen Clotilde, die-ie brutaal ’t hof had gemaakt, met de allerkeurigste jongen Jones officieel werd verloofd, zich zo tam en afgemeten, of de reis naar Parijs, die-ie met de bankier, als vertrouwensman, ging ondernemen — ’n reis, waarop ’t hele personeel afgunstig was — ’m op de maag lag.

€